De America's. Gezien in Minard.

De America’s van Het Kip.  Een tragikomische saga over een explosieve familievete.  Zo wordt het omschreven op de site van Vooruit.  Ik had een kaartje voor de voorstelling.  Met die aankoop had ik een gokje gewaagd.  Want een komedie is toch altijd een dubbeltje op zijn kant.  Het kan twee richtingen uit.  Ofwel wordt het een wangedrocht.  Ofwel wordt het een prachtstuk.  Twee uitersten, ver verwijderd van het neutrale midden.  Welke kant zal dat dubbeltje uitrollen? Om dat te kunnen achterhalen, moest ik het huis uit.  Naar de Minard.

 

De avond begon alvast veelbelovend.  Bij het binnenkomen van de zaal blijkt dat alle stoeltjes al bezet zijn.  Eventjes denken wij dat dit deel uitmaakt van de voorstelling.  Die indruk wordt nog versterkt wanneer iemand uit de zaal zijn vinger opsteekt en heel ernstig informeert naar de implicaties hiervan op de veiligheid.  Hilarisch! Ik lig in een deuk.  Ons aanvoelen lijkt evenwel verkeerd te zijn.  Dit is bittere ernst.  Overboekingen, dat blijkt de oorzaak te zijn.  Niet langer worden enkel vliegtuigmaatschappijen en hotels met dit probleem geconfronteerd.

 

De eigenlijke voorstelling zelf dan.  Een wangedrocht? Een prachtprestatie? Laat mij kort zijn.  Dit is een (h)eerlijke prachtprestatie.  Dit is komedie zoals komedie hoort te zijn.  Bij het zien denk ik aan de gebroeders Coen, de meesters van de misdaadkomedie.  Ik denk aan Guy Ritchie.  Laten we wel wezen, ik denk aan zijn betere, eerste films uit de periode vóór zijn huwelijk met Madonna: ‘Lock, stock and two smoking barrels’ en ‘Snatch’.  Ik denk aan Man Bijt Hond.  Aan het rariteitenkabinet, dat in dat programma de revue passeerde.  Ik denk aan Romeo en Julia.  Aan de Shakespeariaanse familievete.  Maar dan de marginale versie.  

 

In die cocktail van referenties wordt het verhaal verteld.  Het verhaal van een betwist vaderschap.  Van een failliet huishouden.  Van een mislukte zangcarrière.  Van een gevecht met gerechtsdeurwaarders.  Van een plan de campagne, dat een definitief einde moet maken aan alle ellende.  Een plan, waarbij niks loopt zoals het zou moeten lopen.  Dat is het verhaal.  Meer niet.

 

U hoeft geen maatschappijkritiek te verwachten.  Geen grote politieke statements.  Geen wereldverbeterende visie.  Wat u wel mag verwachten, is bijna anderhalf uur spelplezier.  Spelplezier, dat onmiddellijk overslaat op het publiek.  Spelplezier, dat heel aanstekelijk werkt.  U zal lachen.  Grijnzen.  Glimlachen.  Gieren van het lachen.

 

U zal buitenkomen.  U zal het theater uitstappen.  De wereld zal niet veranderd zijn.  Die zal ongewijzigd blijven draaien.  Maar heel even zal u in het moment zitten.  Heel even zal u alles rondom u vergeten.  Want de familie America neemt u mee op een wonderlijke reis.  Een reis met hobbels en builen.  Een humoristische en bijzonder geestige rollercoaster.

 

U houdt van lachen? Dan heb ik één goede raad voor u.  Ga die voorstelling zien.

Link:
Het Kip – Speeldata.