vrijdag 13 december 2013

Mooie liedjes: Tinariwen.

Mali.  Kommer en kwel.  Oorlog.  Miserie.  Politieke instabiliteit.  Die woorden komen spontaan bij mij op als ik aan dat land denk.  Niet onmiddellijk mijn favoriete reisbestemming.  Ondanks de aanwezigheid van die tot de verbeelding sprekende stad, Timboektoe.  De lokroep van die stad hoor ik bewust niet.  Ik blijf weg uit dat land.  Talrijke alternatieven bevolken mijn verlanglijstje van nog te bezoeken landen.  Ik kan nog een tijdje voort zonder naar Mali te hoeven.
 
Ondanks die negatieve bijklank kan er toch wat moois gebeuren in dat land.  Dat land bracht het heerlijke Tinariwen voort.  Vanuit een Libisch kamp voor militaire opleiding werd de band geformeerd.  De bandleden namen actief deel aan de vrijheidsstrijd voor de nomadenbevolking, de Touareg.  Pas in 1996 namen zij afstand van de strijd en concentreerden zij zich enkel op de muziek.  Die focus legde de groep geen windeieren.  In 2012 ontvingen zij een Grammy Award voor beste album in de categorie Wereldmuziek.
 
Ondanks dat wereldlijke succes in 2012 werd de groep bedreigd door de politieke strubbelingen in dat land.  In datzelfde jaar werd de gitarist van de band ontvoerd door een islamitische groepering.  Die groepering streeft naar de invoering van de sharia.  In dat streven werden zij geconfronteerd met de satanische muziek van Tinariwen.  Deze leuke, fanatieke mannetjes meenden te moeten reageren.  Ontvoering van de gitarist was het gevolg.
 
Uiteindelijk kwam de gitarist vrij.  De groep week uit.  Uit noodzaak.  Muziek maken vraagt heldere omstandigheden.  Muziek maken vraagt een focus op die muziek.  Geen afleiding.  Geen beslommeringen.  Voor hun nieuwste ‘Emmaar’ trokken zij daarom naar The Joshua Tree National Park.  De nieuwste wordt pas verwacht in februari 2014.  Maar zij laten ons al even proeven.  Dat proeven smaakt naar meer.  Oordeel zelf.

Clip:
Tinariwen – Toumast tincha.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten