woensdag 18 december 2013

The winner takes it all.

Bij het lezen van bovenstaande titel zou u kunnen denken aan onze minister Koen Geens.  U zou kunnen denken dat hij de grote winnaar is van het laatste rondje armworstelen.  Het laatste rondje moddervechten over het grote bankenplan.  U zou kunnen denken dat hij zijn concurrenten in de wind gezet heeft.  Dat zijn concurrenten in het zand bijten.  U zou kunnen denken dat het door Koen Geens voorgelegde plan in zijn volledigheid werd aanvaard.  Dat hij geen enkele komma heeft veranderd.  Dat geen enkele regel werd herschreven.  Dat zou u allemaal kunnen denken.  Maar ik moet u wakker schudden.  Deze morgen lees ik dat de onderhandelingen nog niet gestrand zijn.  Nog steeds gaan zij door en verder.  Electorale profileringdrang verhindert elke landing.  Elke partij dient zijn grote gelijk in de tekst binnengesmokkeld te zien.  Nochtans zou het simpel kunnen zijn.  Een strikte en volledige scheiding van spaar- en zakenbank.  Een vermogenskadaster gekoppeld aan een heldere en duidelijke fiscale hervorming.  Maar dat is misschien een al te eenvoudige voorstelling van zaken.  Misschien te eenvoudig omdat ik geen politicus ben.  Omdat ik geen rekening dien te houden met verkiezingen en de impact van die verkiezingen op de partij.  Omdat ik mij niet gehouden acht aan beloftes, gemaakt aan een achterban.  Omdat mijn deur niet wordt platgelopen door bancaire lobbygroepen.  Dat zou een verklaring kunnen zijn voor mijn helderheid.
 
Niks van dat alles.  Met bovenstaande titel ga ik naar Zweden.  Naar het beste Zweedse exportproduct ooit.  Neen, geen Volvo.  Neen, geen Ikea.  Wel dat ene groepje.  Dat groepje, dat hoge ogen scoorde met Waterloo.  Dat groepje, dat via zijn overwinning op het Eurovisiesongfestival de hele wereld veroverde.  Dat groepje, waarvan iedereen wel één liedje kan meezingen of mee neuriën.  Dat groepje, dat de beginletters van de bandleden samen legde tot het tot de verbeelding sprekende ABBA.
 
ABBA.  Ooit deden die vier letters mijn hoofd op hol slaan.  Agnetha en Anni-Frid, dat waren mijn heldinnen.  Ik zou ooit trouwen.  Daarvan was ik toen overtuigd.  Ik zou huwen met de blonde Agnetha.  Of met de bruine Anni-Frid.  Dat was geen droom.  Dat zag ik werkelijkheid worden.  Echt kiezen kon ik niet.  Die keuze wisselde.  Afhankelijk van mijn humeur.  Ik was in die dagen een broekventje.  Ik wist toen nog niet dat trouw en liefde onvoorwaardelijk met elkaar verbonden waren.  Ik fladderde dus zonder enig schuldgevoel van de blonde naar de bruine.  Met evenveel enthousiasme fladderde ik terug.  Van de bruine naar de blonde.  Met dat fladderen heb ik mijn kansen verkeken.  Een duidelijke keuze voor één iemand was beter geweest.
 
Maar ABBA was meer dan enkel die twee bloedmooie vrouwen.  Enkel dat zou niet voldoende geweest zijn.  Akkoord, ik was een broekventje.  Maar dan wel een kritisch broekventje.  Die kritische ingesteldheid deed mij besluiten dat ook die muziek meer dan goed was.  In die dagen was dat een behoorlijk controversieel standpunt.  Met die stellingname plaatste ik vraagtekens bij mijn muzikale smaak.  Onvolwassen, zo werd mijn smaak omschreven door vrienden.  Maar dat kon mij niet deren.  Ik bleef de platen kopen.  Ik bleef diezelfde platen grijsdraaien.
 
Ik wou echter meer dan enkel die plaatjes.  Ik wou de groep live aan het werk zien.  Ik was te klein.  Te jong.  Alleen naar de grote stad, dat mocht niet.  Dus neen, ik zag hen nooit live aan het werk.  Dat blijft een spijtige zaak.  Een jammer feit.  Dit jaar kreeg ik evenwel hoop.  Hoop dat het alsnog zou lukken.  Geruchten over een mogelijke reünie staken de kop op.  De bandleden zouden na een jarenlange afwezigheid op internationale podia toch een terugkeer overwegen.  Daar wou en zou ik bij zijn.  Om het even waar.  Dat maakte niet uit.  Mogelijkheden werden overwogen.  Wij zouden naar Stockholm trekken.  Want daar zou ongetwijfeld één concert ingepland worden.  Het zou een Abba-trip worden.  Wij waren behoorlijk enthousiast.  In gedachten zaten wij reeds op het vliegtuig.  In gedachten stonden wij vooraan, aan het podium.  In gedachten had ik wisselend oogcontact met die blonde en die bruine.  Alweer was kiezen bijna onmogelijk.
 
Een groot Nederlands filosoof zei ooit dat de meeste dromen bedrog zijn.  Dat bleek ook nu.  Via een perscommuniqué werd mijn hoop definitief de kop ingedrukt.  Een reünie zou er niet komen.  Niet nu.  Niet morgen.  Nooit meer.  Zij wilden het beeld intact laten.  Het beeld van een jonge en succesvolle groep.  De confrontatie met herinneringen uit een ver verleden kon enkel uitdraaien op een nederlaag.  Een nederlaag voor de bandleden.  De werkelijkheid kan nooit zo mooi zijn als het beeld, dat wij in ons hoofd hebben gemaakt van dat Zweedse groepje.  Een geforceerd teruggrijpen naar een ver verleden kan enkel uitlopen op een teleurstelling.
 
ABBA zal nooit meer toeren.  ABBA zal nooit meer zingen.  Toch niet live.  Dat is hard.  Maar heel misschien toch beter zo.  Herinneringen blijven intact.  Stemmen blijven helder.  Vrouwen blijven bloedmooi.  Dat is goed zo.  Met die gedachte troost ik mij.  Spijtig nieuws kan toch nog een winnaar opleveren.  Meerdere winnaars zelfs. 
 
Clip:
 


 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten