Ik heb een nieuwe held: Michaël Van Peel. Samen met hem heb ik 2013 overleefd. Samen met hem heb ik teruggeblikt op dat
voorbije jaar. In zijn eindejaarsconference
‘Michaël Van Peel overleeft 2013’ keert hij nog even terug en laat hij zijn
licht schijnen op de bijzondere gebeurtenissen van dat jaar. In dat jaaroverzicht is verontwaardiging zijn
motor. Gedreven en geëngageerd focust
hij op alles wat vorig jaar verkeerd liep.
Zowel in de grote wereld als hier dicht bij ons, in ons kleine
wereldje. Hij slaat, zalven doet hij
nauwelijks. Maar in zijn razend bulderen
ontziet hij ook de kleine man niet. Dat
politici en instellingen een doelwit vormen in zijn eindejaarsconference lijkt
de logica zelve. Maar Michaël Van Peel
gaat dat ene stapje verder. Ook de gewone
man confronteert hij met zijn kleine kantjes.
Jan met de Pet wordt een spiegel voorgehouden. Michaël Van Peel gaat snel. Heel snel.
Wild slaat hij om zich heen. Groot
of klein, voor Van Peel is iedereen gelijk voor de wet. Elk krijgt zijn deel. Hij werkt met uitersten. Nuance is hem vreemd. Maar nuanceren hoeft niet, mag zelfs
niet. Dat zou al te zeer afremmen. Dat zou de vaart uit de voorstelling
halen. Uitersten doen onze ogen
openen. Nuance houdt zij dicht. Dat wil Van Peel niet. Wat hij wel wil, is dat wij wakker
worden. Dat wij opstaan. Dat wij toch een beetje en heel af en toe
verontwaardiging tonen. Dat wij heel af
en toe geen tamme lammetjes maar hongerige leeuwen mogen zijn.
De voorbije feestweken stond het televisiescherm niet centraal. Er moest gedronken en gegeten worden. In overvloed.
Wij moesten ons verder bekwamen in sociale vaardigheden. Er moest gebabbeld worden. Interesse moest getoond worden. Er moesten wensen geformuleerd worden. Vrome wensen, grote voornemens. In die drukke dagen stond de televisie
uit. Helemaal geen tijd om te
kijken. Ondanks alles vond ik toch de
tijd te kijken. Praten voor de
eeuwigheid, het is niet aan mij besteed.
Eten en drinken à volonté, voor mij mag het even wat minder. Jawel, tijdens die feestdagen zocht ik af en
toe rust. Die rust vond ik soms voor het
televisiescherm. Een zelfgekozen
asociaal zijn kan soms louterend werken.
Tijdens één van die rustmomenten zag ik de eindejaarsconference van
Michaël Van Peel. Met dank aan
Canvas. Ik heb gelachen. Gebulderd van het lachen. Heel vaak klopte ik begrijpend met mijn
handen op mijn knieën. Omwille van de
herkenning. De show was dik in
orde. De monoloog klopte als een
bus. Van Peel was in topvorm, klaar voor
de Olympische Spelen van de Humorologie.
Voorwaar een kanshebber op de gouden medaille. Deze voorstelling was een pareltje.
Michaël Van Peel? Die naam doet geen belletje rinkelen bij u. Die naam is u totaal vreemd. Dan bent u toe aan een ontdekking. Dan moet u heel dringend deze man leren
kennen. Ik wil u daarbij helpen. Ik verwijs u door. Naar YouTube.
Daarop kan u de integrale voorstelling zien. U moet het doen. U moet kijken. Niet aarzelen. Ga naar die link. Zak onderuit en lach. Grijns.
Link:
Michaël Van Peel overleeft 2013.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten