maandag 13 januari 2014

Nieuwjaarsreceptie. Brief aan René.

Beste René,
 
Twee weken terug had ik een zware taak op mij genomen.  Ik moest een restaurant reserveren voor de voorbije zondag.  Een tafeltje voor tien personen.  Ik hoor u met de wenkbrauwen fronsen.  Ik hoor u niet begrijpend denken.  Een restaurant in Gent, dat moet toch niet zo moeilijk zijn.  Dat dacht ik ook.  De keuze lijkt bijna onbeperkt.  Honderden mogelijkheden.  Daaruit eentje pikken, dat moest toch wel vlotjes gaan.  Het kan al eens anders uitpakken.  De realiteit kan al eens verschillen van wat wij in gedachten hadden.  Het werd een moeilijke zoektocht.  Vele telefoontjes eindigden met die weinig bemoedigende woorden ‘jammer, maar helaas’.  Op verschillende adresjes kreeg ik de deur op mijn neus.  Volzet, dat was het excuus.  Een gevolg van de nieuwjaarsreceptie, dat was wat mij werd verteld.  Velen waren net als ons van plan een culinair vervolg te breien aan de jaarlijkse nieuwjaarsreceptie, aangeboden door Stad Gent.
 
De sterrenrestaurants sloten wij al bij voorbaat uit.  Nochtans telt Gent er een paar.  Vrijmoed en Jan Van den Bon werden als ongeschikt van de hand gewezen.  Ongeschikt omwille van het te strenge karakter.  Om dezelfde redenen kregen de eethuizen van onze Flemish Foodies (J.E.F., De Vitrine en Het Publiek) een rode kaart.  Wij wilden het wat losser.  Want wij weten wat een nieuwjaarsreceptie met een mens kan doen.  Wij zijn ervaringsdeskundigen.  Een receptie maakt de tongen los.  Maakt ons een beetje minder geremd.  Maakt ons uitbundiger.  Dat weten wij.  Dat beseffen wij.  Die kennis deed ons zoeken naar een eenvoudiger adresje.
 
Bijna had ik het opgegeven.  Na bijna tien vergeefse telefoontjes was ik het beu.  Net op dat moment kwam ik uit bij u.  Café René, dat adresje wou ik nog even proberen.  Zoals altijd is de laatste keer altijd de beste keer.  Ik had gezocht en ik had gevonden.  Eindelijk! Mijn bloed, zweet en tranen hadden dan toch iets opgeleverd.  Fier kon ik aan mijn vrienden melden dat ik een eethuisje had gevonden.
 
U had bij reservatie één voorwaarde gesteld.  Vóór half twee dienden wij ons aan te melden.  De keuken sloot om twee uur.  Een begrijpbare deadline dus.  Bovendien stond ik in een zwakke positie.  Ik aanvaardde.  Tot één uur op de receptie, om half twee in het restaurant, dat moest haalbaar zijn.  Dat leken wij wel te kunnen halen.
 
Gisteren was het dan zo ver.  Wij traden Café René binnen.  Netjes op tijd.  Jawel, ik had mijn vrienden in de hand.  Honger en zin maakten hen volgzaam.  Gezellig, dat was wat ons onmiddellijk opviel.  Gezelligheid was wat wij nodig hadden.  Want wij wilden aan het gezellige karakter op het Sint-Baafsplein een vervolg breien.  Wij werden naar boven gestuurd.  Dat was geen straf.  Dat was geen voorzorgsmaatregel om de rest van het restaurant te beschermen tegen een al te luidruchtige bende.  Neen, die bovenverdieping maakt integraal en gezellig deel uit van de rest.  Wij keken uit op de bar en de andere tafeltjes op het gelijkvloers.  Wij werden dus niet in quarantaine geplaatst.
 
De kaart was eenvoudig.  Dat is geen verwijt.  Dat is een vaststelling.  In die eenvoud schuilt tevens ook de moeilijkheid.  Want de klant wordt niet afgeleid.  Hij wordt niet afgeleid door nauwelijks gekende ingrediënten.  Hij wordt niet afgeleid door onverwachte en verrassende dressings.  Hij wordt niet in de war gebracht door alles verhullende omschrijvingen van de gerechten, waarbij een woordenboek vaak een hulpmiddel kan zijn.  Niks van dat alles.  De recepten zijn gekend.  Dat maakt de klant kritischer.  Die klant is op gekend terrein.  Hij kan vergelijken.
 
Ik koos voor een steak.  Met champignonsaus.  Met frietjes.  Zoals ik al zei, vrij eenvoudig.  Wat ik nog niet zei, is dat dit gerechtje meer dan geslaagd was.  Dit was heerlijk lekker.  Dit was smaakvol genieten.  De steak was gebakken zoals ik gevraagd had.  Perfect saignant.  Enkel in de kern nog bloedend.  De frietjes waren zoals frietjes horen te zijn.  Knapperig.  Dit was eenvoud in zijn puurste vorm.  In zijn lekkerste vorm.
 
Als uitsmijter koos ik nog voor een crème brûlée.  Dit had ik nog nooit op die manier gegeten.  Dit was uitzonderlijk smakelijk.  Hier had uw keuken geen enkele verdienste aan.  U was hierover open en eerlijk.  De nagerechten werden geleverd door Julie’s House, een gebakshuisje in Gent.  Ondanks een gebrek aan eigen inbreng bij deze nagerechten, mag u toch ook een pluim op uw hoed steken.  Want u weet uw leveranciers uit te kiezen.  Uw zorg om kwaliteit wordt aangehouden in de keuze van de nagerechten.  Die zorg om een constante is uw streven.  Dat siert u.  Dat lekkere nagerecht wens ik dan ook deels op uw rekening te schrijven.
 
De nieuwjaarsreceptie was een voltreffer.  Met een fantastische afsluiter in Café René.  Onze zondag was meer dan geslaagd.  Met dank aan de vele Gentenaars op de receptie.  Met dank aan René.
 
Met vriendelijke groeten.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten