donderdag 13 februari 2014

Natalia aan het kruis, Vlaanderen gered?

Natalia en de MIA’s.  Nooit gedacht dat hierover zwaar gediscussieerd zou worden.  Maar kijk, de wonderen zijn de wereld niet uit.  Natalia staat in het midden van een (sociale) mediastorm.  Beter nog, haar Kempense dialect staat in het middelpunt van diezelfde storm.  Blijkbaar stuit het vele mensen tegen de borst.  Die mensen kruipen in de pen.  Die mensen gaan de barricaden op.  Begrijpen wie begrijpen kan.  Ik kan het niet.  De Syrische tragedie? Ja, dan zouden wij de barricaden op moeten.  Dan zouden wij onze stem moeten laten horen.  De graaicultuur en de onverantwoordelijkheid binnen de banksector? Ja, dan zouden wij wel eens hard op tafel mogen slaan.  De toenemende ongelijkheid in de wereld tussen arm en rijk? Ja, dan zouden wij heel hard mogen roepen om krachtdadige actie.  Maar in al die gevallen blijft het stil.  Op enkele indignado’s na.  Die indignado’s confronteren ons met onze laksheid.  Met onze gemakzucht.
 
Verontwaardiging, het lijkt moeilijk te lukken.  Maar Natalia kan blijkbaar datgene bewerkstelligen wat ik lange tijd voor onmogelijk achtte.  De Vlaming kan nog verontwaardigd zijn.  Maar dan enkel over een non-issue.  Dan enkel over een non-event.  Heel even dacht ik dat deze al te stomme discussie zou beperkt blijven tot de sociale media.  Tot dat strijdtoneel, waarop nuance geen medespeler is.  Maar ik dacht verkeerd.  Want daar is de kracht van verandering.  Wilfried Vandaele, Vlaams volksvertegenwoordiger en gemeenschapssenator voor N-VA, haalt er de beheersovereenkomst van VRT bij.  Hij wijst met het vingertje.  Wat Natalia deed, kan niet.  Mag niet.  Dat haalt hij uit diezelfde overeenkomst.  Beetje triest, dat denk ik.  Beetje langetenerig, ook dat denk ik.  
 
Ik heb gekeken.  Ik heb Natalia gezien én gehoord.  Als sidekick (vergeef mij deze term) van Sam De Bruyn.  Neen, ik heb mij niet gestoord.  Jawel, ik heb een fijne avond gehad.  Ik heb mij gewarmd aan het vele Belgische talent.  Talent, dat ook over onze nationale grenzen hoge toppen scheert.  Het Kempense dialect? Neen, daar heb ik mij niet aan gestoord.  Dat hangt nu eenmaal samen met dat stripfiguurtje, dat in muziekkringen ook wel eens Natalia wordt genoemd.  Zij zijn één en onverbreekbaar.  Haar acte de présence (vergeef mij deze term) wil ik daarom best interpreteren als een bijdrage van de muzieksector tot het entertainmentgehalte van de show.  De verklaring van de VRT durf ik als acceptabel te beschouwen.
 
Eén ding maakt deze hele discussie duidelijk.  Vlaanderen krimpt.  Krimpen in het hoofd, dat bedoel ik dan.  Het Vlaanderen van de hardwerkende Vlaming zanikt en klaagt.  De kracht van verandering lijkt Vlaanderen mee te zuigen in een spiraal van negativisme.  Dat negativisme botst met mijn PIP (*)-status.  Die status heb ik mij onlangs toegekend, met dank aan Open VLD.  Dus neen, ik huil niet mee met de wolven.  Ik vaar tegen de stroom in terwijl ik uit volle borst ‘Formidable’ zing.  
 
En oh ja, beste Wilfried, u verwijst naar Jeroen Meus.  Daar durft u zich niet aan te verbranden.  Raken aan een volksheld, het kan uw imago schaden.  Nochtans is Jeroen Meus presentator en medewerker van VRT.  Maar uw zorg om uw imago en uw zorg om een herverkiezing weerhouden u de lijn consequent door te trekken.  Twee maten en twee gewichten?
 
(*) PIP = Positief Ingesteld Persoon.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten