Zou het kunnen dat een iPod reageert op de gemoedstoestand van de
eigenaar? Dat een iPod muziek kiest, afgestemd op de gemoedsgesteldheid van de
eigenaar? Een vreemde bewering, dat hoor ik u denken. Alvorens u gaat twijfelen aan mijn
verstandelijke vermogen en u verdere stappen overweegt omwille van mijn
lijfsbehoud, wil ik u vertellen waarom ik tot een dergelijke vraagstelling
kom. Waarom die vragen zich in mijn
hoofd nestelen. Ik wil u mijn verhaal
doen. Getuigenis afleggen.
Ik moest met de wagen naar de garage.
Om daarna te voet naar het werk te gaan.
Een strikte planning had ik uitgewerkt.
Ik ben een optimist. Dat
optimisme schemerde door in mijn planning.
Niks kon fout gaan. Alles zou vlotjes verlopen. Een professionele timemanager zou uitgaan van
allerhande rampscenario’s en zou dat allemaal incalculeren. Dat deed ik niet. Een foutje? Dat zou kunnen. Toch zal ik mijzelf niet beschuldigen. Mijzelf aan de schandpaal nagelen, dat laat
ik aan anderen over. Indien zij dat
noodzakelijk zouden achten. Feit is dat
ik bij het mij aanmelden aan de receptie mocht postvatten in een wachtrij. Hiermee had ik geen rekening gehouden. Ik had niet vermoed dat ook anderen op
eenzelfde dag zich zouden aanmelden bij de garage voor een al dan niet
noodzakelijke herstelling. Minuten
tikten weg. De wachtrij loste slechts
heel langzaam op. Ik werd een beetje
zenuwachtig. Ik zou te laat komen op het
werk. Ik zou mij moeten haasten. Lopen, rennen, wat een begin voor een werkdag. Stress hoeft pas aan te vangen op het werk,
niet vóór het werk. Van mijn
oorspronkelijke planning bleef niks meer overeind. Die planning kon ik de prullenmand ingooien.
Mijn wagen had ik achtergelaten.
Licht gestrest kon ik mijn wandeling aanvatten. Ik nam mijn iPod. Stak mijn oortjes in. Op dat moment gebeurde dat ene
wonderbaarlijke, dat mij tot die vragen bracht, die ik bij het begin van dit stukje
stelde. In mijn oren kreeg ik rust
doorgestraald. Muziek temperde mijn
stress. Aangepaste muziek deed mij
ontspannen. Mijn iPod leek mij enkel
rustgevende songs door te sturen. Geen stampende
of beukende muziek. Niks van dat
alles. Rust en een waar zengevoel, dat
was wat ik kreeg. Weg was het
stresskonijn. Gespannenheid gleed van
mij af. Muziek deed mij mijn race tegen
de klok vergeten. Genietend van mijn
muziek en van de mij door Gent gepresenteerde omgeving stapte ik op mijn werk
af.
Volstaat die ene ervaring om tot bovenstaande vraagstelling te komen?
Een beetje magertjes, ik beken.
Onvoldoende wetenschappelijk onderbouwd.
Meerdere bewijzen dienen aangedragen te worden. Zoals bij een heiligverklaring heb ik
meerdere ‘cases’ nodig tot staving van mijn bewering. Dat extra bewijs heb ik. Dat extra bewijs werd mij diezelfde dag nog
aangereikt.
’s Avonds na het werk moest ik opnieuw naar de garage. Ik mocht om mijn wagen. Het regende.
Dat is nogal zwakjes uitgedrukt.
Een understatement, zoals wel eens wordt gezegd. Die avond goot het. Met bakken werd het water uitgestort. Wachten kon ik niet. Ik moest er door. Vóór sluitingstijd moest ik aan de garage
staan. Ik begon aan mijn helletocht.
Geen stress nu. Wel angst. Angst om door en doornat te worden. Ik aarzelde.
Binnen blijven was geen optie. Ik
moest mijn wagen hebben. Ik moest er
doorheen. Wederom nam ik mijn iPod. Wederom stak ik mijn oortjes in. Wederom mocht ik dat wonderlijke moment
ervaren. Mijn iPod leek de weersomstandigheden
te registreren. Leek te beseffen dat
zijn baasje door dat hondse weer moest.
Dit maal geen rustige muziek, dat leek mijn muziekdrager te denken. Meer opzwepende muziek moest mijn stappen
begeleiden. Muziek, die mijn voeten net
dat ietsje sneller deed bewegen. Donkere,
zwarte muziek dreef mij voort. Duwde mij
voort door de gietende regen. Ik werd
nat. Doornat. Niks bleef droog. Toch bleef ik stappen. Hard stappen.
Niet omkijken, blik strak vooruit.
Gericht op het einddoel. Dat
einddoel kwam dichter en dichter. De
redding wandelde ik tegemoet. De
onderdak biedende redding. Slechts één
metgezel had ik op mijn helletocht: mijn muziek. De juiste muziek.
Reageert een iPod op de gemoedstoestand van de eigenaar? Ik weet het
niet. Ik twijfel. Maar één ding weet ik zeker. Steve Jobs kan veel. Heel veel.
Het zou misschien dus toch kunnen.
Wandeling heen (de stress-versie):
Coldplay: Life in technicolor.
Wovenhand: Elktooth.
Leonard Cohen: Boogie street.
Melissa Etheridge: Keep it precious.
Stuart A. Staples: The path.
Dez Mona: Etude for a killer.
John Lennon: Borrowed time.
Wandeling terug (de regen-versie):
The Eagles: Out of control.
The Human League: Don't you want me.
The Sound: Fatal flaw.
Bombino: Azamane tiliade.
Noordkaap: De buren hebben honger.
Drive-By Truckers: Let there be rock.
Dire Straits: Private investigations.
Leonard Cohen: Boogie
street.
The Sound: Fatal flaw.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten