Beste Johan,
Beste Danny,
Beste Karel,
Beste Arne,
Twee en twee is vier. Dat is
zo. Hierover hoeven wij niet te
redetwisten. Drie maal drie is
negen. Ook dat is zo. Dit behoeft geen verdere discussie. Optelsommen en vermenigvuldigingen hebben een
uitkomst. Een uitkomst, die
vaststaat. Daarin hebben wij ons
bekwaamd. Die kennis komt ons nog van
pas. Om euro om te rekenen naar oude
Belgische franken. Jawel, ik ben één van
die rare gevallen die in mijn hoofd omcijferen naar die oude valuta. Als ijkpunt.
Als punt van vlottere vergelijking.
Jawel, rekenen is makkelijk en duidelijk. Gemakkelijk te controleren. Rekenen is wiskunde. Wiskunde is wetenschap. Wetenschappen heeft wetten. Heeft stellingen. Die wetten en stellingen staan pal
overeind. Daaraan valt niet meer te
tornen. Dus, inderdaad, twee en twee is
vier.
Maar wat gebeurt er als wij Compagnie Cecilia samenbrengen met Circus Ronaldo? Wat gebeurt er als wij theater en circus samenbrengen? Als wij Johan
Heldenbergh naast Danny Ronaldo plaatsen? Als wij daaroverheen nog eens Arne Sierens gooien? Wat krijgen wij dan? Die uitkomst is geen vaststaand
gegeven. Dat wordt afwachten. Dat resultaat moet gezien worden. Om pas dan te kunnen oordelen. Eerst zien en dan pas de uitkomst
bepalen. Via uitgebreid wikken en wegen
tot een eindoordeel komen. Heel wat
anders dan wiskunde.
In de infobrochure wordt de uitkomst van deze oefening als ‘Faustiaanse
varieté’ omschreven. Het kind moet een
naam hebben maar de onduidelijkheid blijft.
Wel wordt mijn nieuwsgierigheid aangescherpt. Nieuwsgierig ben ik te ontdekken wat
Faustiaanse varieté precies inhoudt. De
uitkomst ligt voor mij nog niet vast. De
aangereikte oplossing lijkt onvoldoende voor mij. Ik moet persoonlijk mijn negenproef eens
doen.
Zaterdagavond was ik in Hasselt.
Op Theater op de Markt. U
verwelkomde mij persoonlijk. Aan de
ingang van de circustent heette u ons welkom.
U wees ons de weg. Een kordate
hand was hierbij nodig. Mannen en
vrouwen werden bij de ingang gescheiden van elkaar. Het publiek werd in twee kampen
verdeeld. Een kleine spielerei, waarop
soms verbaasd werd gereageerd. Met een
kwinkslag veegde u het weinige, minieme protest uit. Jawel, u kan het volk bespelen. Voorwaar een gevaarlijke gave maar in uw
handen is deze helemaal niet bedreigend.
Na tweeënhalf uur wist ik het antwoord op de eerder gestelde
vraag. De combinatie van Compagnie
Cecilia en Circus Ronaldo resulteert in spetterend vuurwerk. Een spelplezier, dat bijna onmiddellijk
overslaat op het publiek en datzelfde publiek in zijn ban houdt. Het publiek eet uit jullie handen. Ik ook.
Ik ben geen uitzondering. Ik laat
mij op sleeptouw nemen. Aan uw hand ga
ik mee door het verhaal. Een verhaal
over het leven. Over de liefde. Over verlies.
Over keuzes. Over de grote
emoties, die het leven bepalen. Ondanks
deze thematiek wordt het nooit zwaar op de hand. Er mag al eens gelachen worden. Daartoe wordt ons meerdere keren de
gelegenheid geboden. Enkele malen betrap
ik mij er op dat ik op mijn dijen klets.
Niet van woede. Wel van plezier.
Ik luister. Ik zing. Ik lach.
Ik neurie. Ik ben
aandachtig. Ik hang aan uw lippen. Ik geniet.
Ondanks dat genieten ben ik bang.
Bang van dat onvermijdelijke einde.
Want dat is wat ik niet wil. Het
mag niet stoppen. Het moet blijven
doorgaan. Op datzelfde, hoogstaande
niveau. Ik kan er niet genoeg van
krijgen. Ik wil blijven lachen met die
dolkomische, acrobatische fratsen. Ik
wil blijven kijken naar dat wonderbaarlijke vakmanschap. Naar die heerlijke interactie tussen de op
wereldklasse spelende acteurs. Woorden
worden heen en weer geslingerd. Ik vang
die woorden op. Vermaal die in mijn
hoofd. Hopend toch enkele lijnen te
kunnen memoriseren. Maar het is
moeilijk, het gaat snel. Misschien wel
te snel. Wij worden van links naar
rechts gesleurd. Van boven naar onder. Overal om ons heen moeten wij kijken. Waar wij ook kijken, telkens zien wij
schoonheid. Jawel, zelfs in tristesse
kan ontroerende schoonheid schuilen.
Tijdens de voorstelling reflecteer ik.
Ik kijk naar mijn leven. Ik
plaats mijn leven tegenover dat van de personages. Ondanks het feit dat ik een man ben, lukt het
mij toch die twee dingen te combineren.
De Flair-psychologie wordt hiermee naar de prullenmand verwezen. Ik kijk en blik terug. Dat terugblikken maakt mij niet
terneergeslagen. Integendeel, het maakt
mij gelukkig. Het versterkt mijn
geluk. Ik luister en intussen tel ik
mijn zegeningen. Ik heb een vriendin. Ik heb vrienden. Alles netjes op een rij. Uw voorstelling kleurt mijn leven nog feller.
Aan het eind zijn wij stil. Wij
zwijgen, spreken geen woord. Over het geïmproviseerde
strand stap ik naar mijn vriendin. Ik kijk
haar recht in de ogen. Om in haar ogen
diezelfde emotie te zien glinsteren. Gelukzalige
blijheid. Naast elkaar gaan wij naar
buiten. Nog steeds zonder één woord te
zeggen. Pas als wij buiten zijn,
beginnen wij te vertellen. Verschillende
scènes worden naverteld. Enkele
zinsneden worden herhaald. Wederom
lachen wij.
Nog steeds weet ik niet precies wat bedoeld wordt met Faustiaanse
varieté. Het is mij wel al wat
duidelijker maar het blijft vaag. Wat ik
wel weet is dat Ensor magistraal theater is.
Theater, dat moet gezien wordt.
Daarover kan en mag ik niet onduidelijk zijn.
Heren, u gaf mij een prachtige avond.
Honderd maal duizend keer bedankt.
Honderd maal duizend is honderdduizend.
Dat is wiskunde. Wat u
zaterdagavond in Hasselt bracht, was magie.
Pure magie.
Met vriendelijke groeten.
Trailer:
Ensor – Cie. Cecilia & Circus Ronaldo.
Zo mooi! Merci! Doet deugd!!
BeantwoordenVerwijderen