donderdag 11 september 2014

Songs of Innocence. De nieuwe van U2.

Songs of innocence, de nieuwste van U2.  Eindelijk is hij er.  Al verschillende malen werd de release aangekondigd om dan weer afgekondigd te worden.  Het zou een fan tot wanhoop kunnen drijven.  Maar gisteren stond het dan in alle kranten.  De nieuwe van U2 was een feit.  Maar dat was niet alles.  Er was meer.  Veel meer.  De nieuwste van U2 werd gratis aangeboden via iTunes.  Gratis? Legaal? Had ik dit wel goed gelezen? Jawel.  Twee keer jawel.  Gratis én legaal.  Zonder enige kosten.  Zonder zich zorgen hoeven te maken omtrent wettelijke consequenties.
 
Terwijl de verschillende media peilden naar het waarom van deze zet, had ik slechts één gedachte.  Ik wou die schijf.  Maar doorheen die gedachte sluimerde die vrees.  Die vrees dat het mij niet zou lukken.  Want de verhouding met mijn computer is nogal gecompliceerd.  Jawel, ik kan een computer wel gebruiken.  Gebruiken voor die alledaagse doelen.  Een briefje schrijven.  Vakantiefoto’s opslaan.  Internet raadplegen.  Een reis boeken.  Internetbankieren.  Dat alles lukt mij wonderwel.  Maar moeilijker mag het niet worden.  Als die computer mij bestookt met allerlei computertechnische vragen, zit ik met de handen in het haar.  Dit scenario vreesde ik.
 
Ik was ongedurig.  Zenuwachtig.  Want ik wou weten of het mij zou lukken.  Of ik als fan die avond nog zou kunnen luisteren naar die laatste worp van één van mijn favoriete bands.  Gisterenavond zat ik voor de computer.  Onmiddellijk ging ik naar de store op iTunes.  Wat ik vreesde, kwam uit.  Doorklikken naar Songs of Innocence lukte mij niet.  Dat had nochtans vrij gemakkelijk moeten gaan.  Ik had iTunes reeds geïnstalleerd op mijn computer.  Dat hoefde dus niet meer te gebeuren.  Maar toch lukte het mij niet.  Even was er paniek.  Studio Brussel bracht evenwel redding.  Via hun site kon ik doorklikken.  Dan ging alles vlotjes.  Zonder enig probleem.  Enkel gratis album aanklikken en alles ging vanzelf.  Op nauwelijks enkele seconden kon ik mij eigenaar noemen van de nieuwste van U2.
 
Diezelfde avond luisterde ik nog naar de nieuwste nummers.  Dolenthousiast.  Meer dan blij.  Mijn oordeel? Goed, uiteraard.  Meer dan goed, dat spreekt voor zich.  Maar eigenlijk mag u mij dat niet vragen.  Eigenlijk kan u mij dat niet vragen.  Ik ben fan.  Dat statuut vertroebelt mijn oordeel.  Objectiviteit is mij vreemd.  Ik voel mij al te zeer betrokken partij.  Ik zwijg.  Ik verwijs u door naar het oordeel van de professionals.  Zij kunnen oordelen.  Weg van alle emoties.
 
Het overzetten van de computer naar de iPod lukte ook.  Zodat ik deze morgen met Bono in de oren naar het werk fietste.  Niet veilig, ik weet het.  Ik besef het.  Maar voor U2 neem ik graag dat berekende risico.  Bono zong en plots was die morgen zo veel mooier dan alle voorgaande.  Bono zong en op muzikale vleugels reed ik naar mijn werk.
 
Jawel, U2 zal voor heel even overheersen.  Terwijl ik luister, droom ik al van de volgende concertenreeks.  Dublin, New York of toch Brussel? Maakt mij niet uit.  Ik weet enkel dat ene: ik zal er staan.  Zoveel is zeker.

Links:
Songs of Innocence – U2.
Studio Brussel – U2 link.
Recensie in De Morgen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten