woensdag 10 december 2014

Mijn reisverhaal Peru en Bolivia. Dag 1: Brussel - Madrid - Lima.

Een verschrikkelijk lawaai doet mij wakker schrikken.  De wekker.  Zaterdag en toch een wekker? Jawel, ik vertrek op vakantie.  Die wetenschap doet dat oorverdovende lawaai plots wat meer sympathiek klinken.  Vakantie kleurt alles positief.  Vakantie maakt ons net dat ietsje meer verdraagzaam.  De wekker wordt dus niet hard uitgeklopt zoals op een gewone werkdag.  Neen, de wekker wordt heel zachtjes en lief uitgeschakeld.  Alsof wij de beste vrienden zijn.
 
Ik handel snel.  Op automatische piloot.  Mijn hoofd is wel wakker maar mijn ledematen lijken nog te slapen.  Toch lukt alles wonderwel.  Ik douche.  Ik eet nog een boterham.  Ik spring in mijn kleren, die ik de vorige dag heb klaargelegd.  Ik tracht een zekere efficiëntie na te streven.  De absolute volmaaktheid heb ik niet in pacht.  Die volmaaktheid schrikt mij zelfs af.  Ik tracht die volmaaktheid tot op zekere hoogte te bereiken.  Soms lukt mij dat.  Soms niet.  Ik zou dat kunnen betreuren.  Toch doe ik dat niet.  Het maakt mij meer tot mens, troost ik mij.  Een schoonheidsfoutje noem ik het.  Een ingebakken ‘default’ in het ontwerp.
 
Om 4.15 uur wordt aangebeld.  De taxi staat voor de deur.  Onze nationale spoorwegmaatschappij lijkt niet te beseffen dat ook ’s nachts vliegtuigen aan- en afvliegen.  Met de trein naar Zaventem was dan ook geen mogelijkheid.  Ik diende andere opties te overwegen.  Een taxi was het beste alternatief.  Stipt staat die taxi aan mijn huis.  Zoals afgesproken.  Punctualiteit, alweer een verschil met onze sporende ‘trots’.
 
Begon ik voldoende voorbereid aan mijn reis? Neen.  Dat moet ik tot mijn eigen scha en schande erkennen.  Het kon beter.  Veel beter.  Aan mijn collega’s had ik enthousiast verteld dat de vliegduur vanuit Madrid ongeveer acht uur was.  Na acht uur vliegen zou ik in Lima staan.  Geen enkele twijfel in mijn stem.  Ik was hiervan overtuigd.  Dat bleek nogal tegen te vallen.  De realiteit vertelde mij een ander verhaal.  Mijn vliegtuig had bijna twaalf uur nodig om mij tot in Lima te brengen.  Ik had het nochtans kunnen weten.  Gewoon de reisdocumenten even controleren.  Dat had ik niet gedaan.  Niet echt nodig, zo leek mij.  Enkel het reisschema had ik vluchtig nagelezen.  Om toch enig zicht te hebben op wat mij te wachten stond in Peru en Bolivia.  Een te goede voorbereiding fnuikt het verrassingseffect.  Net dat verrassingseffect is wat ik nastreef op vakantie.  Daarom deed ik het zachtjes aan bij mijn voorbereiding.  Met de nodige desinformatie tot gevolg.  Mijn collega’s zullen het mij vergeven.  Dat hoop ik toch.
 
Om 4.15 uur vertrokken in Gent.  Rond 22.00 uur aangekomen in Lima.  Eén volledige dag onderweg.  Eén volledig etmaal.  Vierentwintig uur dus.  Ik hoor u denken.  Ik hoor u rekenen.  Al dat rekenwerk doet u uitkomen bij een reistijd van achttien uur.  U zou mij die fout kunnen aanrekenen.  U zou dat kunnen doen.  Maar dan moet ik u wijzen op het spel met de tijdzones.  In Lima dienen wij ons uurwerk zes uur terug te draaien.  U ziet, met het verrekenen van die correctie kom ik dan toch tot één etmaal.  Geen rekenfout dus.  Ik ben gered.  Mijn geloofwaardigheid wordt niet in vraag gesteld.  Toch niet in deze zaak.

 
Ik sta in Lima.  In Peru.  Indien Eric Van Looy als quizmaster van De Slimste Mens ter Wereld mij zou vragen wat ik van Peru weet, zou ik heel waarschijnlijk tot vijf topantwoorden kunnen komen.  Als ik alle kennis omtrent Peru zou samenleggen, zou ik tot het volgende rijtje komen: Inca, Machu Picchu, Fujimori, Lichtend Pad en Andes.  Dat is bijna alles wat ik weet.  Niet bijster veel, ik beken.  Maar net daarom kom ik naar Peru.  Net daarom reis ik naar Bolivia.  Om te ontdekken.  Om te zien en te proeven.  Om te ruiken en te horen.  Om te vergelijken.  Om te ontmoeten en vast te stellen.  In één enkel woord, om te leren.  Want dat is wat wordt gezegd, wij reizen om te leren.  Ik ben geen uitzondering op deze eenvoudige stelregel.  Het leerproces is een continu proces.  Het stopt nooit.  Ik leer dus nog elke dag.  Overal.  In België.  In de wereld.  Jawel, u mag mij de eeuwige student noemen.  De eeuwige student op zoek naar verbazende verwondering.
 
Ik ben in Lima.  Eindelijk.  Ik ga slapen in Lima.  Te laat om nog op ontdekkingstocht te gaan.  Te moe om nog iets te ondernemen.  Slapen en uitrusten, dat is wat ik nog kan.  Om morgen klaar te zijn.  Om morgen een helder hoofd te hebben.  Want morgen begint het voor mij.  Vanaf morgen stelt Peru zich open voor mij.  Ik wil klaar staan.  Klaar staan om alles op te nemen.
 
Volgende aflevering (dag 2) op maandag 15/12.

 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten