maandag 29 december 2014

Mijn reisverhaal Peru en Bolivia. Dag 5: Nazca - Arequipa.

Nazca heeft veel meer te bieden dan enkel die lijnen.  Jawel, die lijnen staan op de Unesco-lijst van het Werelderfgoed.  Jawel, die lijnen zijn de toppers in deze streek.  Toch zijn er ook nog andere bezienswaardigheden, die meer dan de moeite lonen.  Andere bezienswaardigheden, die beter te verklaren zijn.  Andere bezienswaardigheden, die eveneens hun licht laten schijnen over de Nazca-beschaving.  Nazca heeft meer nodig dan enkele een vliegtuigticket om de streek te leren kennen.
 
Een eerste halte zijn de aquaducten van Nazca.  Nazca betekent letterlijk land van pijn.  Omwille van de droogte.  Onze gids beweert dat het in deze streek slechts twee uren per jaar regent.  Andere bronnen spreken van drie maanden.  Eén ding staat vast, het is hier droog.  Bijzonder droog.  Om te overleven dient naar oplossingen gezocht te worden.  Water is in die zoektocht naar manieren om te overleven dan best wel handig.  De Nazca’s leken te beseffen dat in deze droge gebieden water (meer nog dan geld) gelijk stond met macht.
 
Aquaducten? Dan denken wij aan de Romeinen.  Dan denken wij aan de Pont du Gard.  Maar de aquaducten van Nazca verschillen heel wat van die Romeinse waterwegen.  Eigenlijk is het een verkeerd woordgebruik.  Het waren geen wegen.  Het waren putten.  Het water dat uit de bergen naar de kust stroomde, bevond zich op een aanzienlijke diepte.  Om dat water te kunnen bereiken werden ondergrondse tunnels gegraven, die het water naar trechtervormige putten leidden.  In de omgeving van Nazca zijn er 46 aquaducten aangemaakt, waarvan er nu nog steeds 32 in gebruik zijn.
 

Nazca-aquaducten
 
Wij staan te kijken naar putten.  Naar historische putten, laat ons hierover duidelijk zijn.  Maar het blijven wel putten.  Wat kan hieraan interessant zijn? Wat kan hieraan mooi zijn? Dat zijn enkele, mogelijke bemerkingen.  Toch hebben die putten hun waarde.  Hierin zie en hoor ik de taaiheid van dat volk.  De onverzettelijkheid.  De wil te vechten tegen de barre omstandigheden.  Om toch ondanks alles van die streek een thuis te maken.  Trachten te maken.  Ik zie en hoor in die putten de kennis.  De deskundigheid.  De inventiviteit om de natuurlijke rijkdommen van het land optimaal te benutten.  Dat alles zie en hoor ik.  
 
Volgende stopplaats is de begraafplaats Chauchillas.  Een nogal luguber bezoekje.  Enkele graven werden opengelegd waardoor wij zicht krijgen op een aantal mummies.  Ook in deze Nazca beschaving werden de doden gemummificeerd.  Opnieuw zou u een denkfout kunnen maken.  U zou kunnen denken aan de Egyptische mummies.  Aan Toetanchamon.  Maar toch is er weer dat ene verschil waardoor die Peruaanse mummies net weer dat tikkeltje anders zijn.  Peruaanse mummies zaten gehurkt.  In foetushouding.  Klaar om over te gaan naar het volgende leven.
 

Chauchillas
 
Niet enkel in het leven bestaan er rangen en standen.  Dat onderscheid werkt door tot in de dood.  Mummies werden begraven, samen met geschenken.  Aardewerk.  Etenswaren.  Kostbaarheden.  Sieraden.  De mummies werden ook in kleurige, vaak geborduurde, doeken gewikkeld.  In die geschenken en doeken scheen het standenverschil door.  De rijkere klassen zouden het gemakkelijker hebben in dat volgend leven.  Hun meegekregen startkapitaal overtrof dat van de lagere en middenklasse ruimschoots.  In alle opzichten.  De minderbedeelden mochten al blij zijn als zij iets te eten meekregen.
 
Die graven waren niet enkel interessant voor historici.  Plunderaars zagen hier een mogelijkheid om een aardig stuivertje te verdienen.  De graven werden dan ook in grote getale geschonden.  Op een bijzonder brutale wijze.  De mummies werden bovengehaald.  Zij werden ontdaan van de kostbare doeken terwijl de beenderen en schedels over de grond rolden.
 
Lange tijd werd hieraan niks gedaan.  Tot in 1997.  Dan werd eindelijk ingegrepen en werd deze begraafplaats beschermd.  Mummies werden teruggeplaatst.  Over de tentoongestelde graven werd een dak geplaatst.  Als bescherming tegen de zon.  Niet enkel bij leven moeten wij ons beschermen tegen de zon.  Ook na de dood kan langdurige blootstelling aan de zon schadelijk zijn.  
 
Het lijkt alsof de Peruaanse autoriteiten zich nu eindelijk ten volle bewust zijn van de grote waarde van deze historische schatten.  Om zichzelf te begrijpen lijken zij te beseffen dat graven in het eigen verleden bijzonder leerrijk kan zijn.  Zoals een slogan aan de kant van de weg aangeeft: ons verleden, uw toekomst.  Verleden, heden en toekomst, dat is wat een land nodig heeft.
 
Wij maken ons klaar om naar Arequipa te vertrekken.  Die verplaatsing zal met de nachtbus gebeuren.  Er is heel wat te doen rond de busmaatschappijen in Peru.  Kort voor ons vertrek was er een dodelijk ongeval met een toeristenbus in Peru.  Dat is weinig vertrouwenswekkend.  Ook de reisgidsen schetsen een weinig opbeurend verhaal.  Zij schrijven over diefstal.  Over overvallen.  Zij verhalen over weinig betrouwbare chauffeurs.  Over de slechte toestand van het wegdek en het daarbijhorende risico op ongevallen.  U moet blijkbaar goed gek zijn om een bus te nemen in Peru.
 
Toch hebben wij het gedaan.  Wij reizen met Cruz del Sur, één van de betere busmaatschappijen.  Wij stappen in niet zomaar een bus.  Wij stappen in een luxueuze bus.  Elk zoekt zijn plaats.  Een comfortabel zitje.  Cruz del Sur lijkt sommige vliegtuigmaatschappijen te overklassen in basiscomfort.  De zetels kunnen volledig plat.  Zonder voor- of achterburen te storen.  Ongestoord slapen lijkt haalbaar.  Dat is best handig want dit wordt een busritje van bijna tien uur.  Zonder enige tussenstop.
 
Wij zitten op het bovenste dek.  Economy class lijkt het mij.  Veel waggelen en wiebelen.  In die mate zelfs dat ik bijna zeeziek word.  Maar dat duurt niet lang.  Het is nacht.  Dan dienen wij te slapen.  Het lukt mij wonderwel.  Geen vaste slaap.  Eerder dommelen.  Dommelen en dan weer eventjes wakker.  Om dan weer verder te dommelen.  Zo glijdt de tijd voorbij.  Zo gaat de ene dag over in de andere.  Om wakker te worden in Arequipa.  Te horen dat wij ons mogen klaarmaken.  Dat wij bijna aan het eindstation zijn.
 
Reisbegeleiders hadden ons gewaarschuwd dat het kou kon worden op de bus.  Om toch maar een extra trui mee te nemen aan boord.  Daarvan heb ik niks gemerkt.  Het was gezellig warm.  Reisgidsen schreven over de twijfelachtige reputatie van de busmaatschappijen.  Ik heb de bus genomen.  Ik bereikte veilig en wel Arequipa.  Zonder overvallers in de ogen te moeten kijken.  Met al mijn bagage.  Zonder gedepanneerd te moeten worden.  Ik kan niet spreken voor alle busmaatschappijen maar Cruz del Sur bleek een topper te zijn.

Welkom in Arequipa.

Arequipa
 
Volgende aflevering (dag 6) op woensdag 31/12.


Geen opmerkingen:

Een reactie posten