Over van alles en nog wat. Over de grote en de kleine dingen. Over verbazing en ontreddering. Over verwondering en bewondering. Over goede en slechte, mooie en lelijke dingen. Kortom, over het leven.
Mijn werkdag zat er op.Ik kon
huiswaarts keren.Ik sprong mijn fiets
op.Reed de Ravensteinstraat uit.Richting Sint-Michielsplein.Al snel werd ik tegengehouden.Door een vriendelijke dame werd ik gesommeerd
af te stappen en om te rijden.Ik ben een
volgzame jongen.Als mij iets gevraagd
wordt, luister ik.Meestal toch.Want ook ik kan plots overvallen worden door
selectieve doofheid.Geconfronteerd met
een lieftallige dame kan ik die doofheid evenwel niet inroepen.Niet allen ben ik een volgzame jongen, ik ben
ook een gentleman.Ik stapte af.Ging aan de kant staan.Met de fiets aan de hand.Snel toch even kijken of ik Adrien Brody niet
kon onderscheiden tussen de vele figuranten op het Sint-Michielsplein.Op dat plein waren de filmopnames aan de gang
voor Emperor, het nieuwe filmproject van Lee Tamahori.Adrien was niet te spotten.Ik sprong op de fiets.Liet het Sint-Michielsplein achter mij.Langs de Graslei zou het wel lukken mijn weg
naar huis verder te zetten.Maar ook die
ontsnappingsroute werd afgeblokt.Gent
is volledig in de ban van Hollywood.Voor enkele dagen stelt de filmcrew zijn wetten.Zij bepalen waarin en waaruit.Het stoort mij niet.Fier ben ik dat mijn stad de hoofdrol kan en
mag spelen.Voor een tweede maal maakte
ik rechtsomkeer.Langs de Donkersteeg
kwam ik op het Emile Braunplein.
Wat ik daar zag, heeft mij blij gemaakt.Wat ik daar zag, heeft mij diep geraakt.Op het plein zag ik onder de stadshal een
piano staan.Achter de toetsen zat een
man.Een toerist, zo meende ik te mogen
denken.Rondom die man stonden
kijklustigen.Of luisterlustigen, dat is
een beter maar jammer genoeg geen bestaand woord.Want die man speelde.Welk stuk? Ik weet het niet.Wat ik wel weet, is dat die man mij deed
halthouden.Niet met wilde gebaren.Wel met intens mooie muziek.Spontaan ging ik in de remmen.Zonder na te denken, stopte ik.Alles rondom mij viel weg.Ik was alleen.Alleen op de wereld.Net zoals Remi.Maar ik had nog de muziek.Die muziek, naar mij toe gebracht door een toevallige
passant.Ik luisterde.Stress gleed van mij af.Rust kwam in de plaats.Sereniteit zou ik het bijna durven
noemen.Een korte, onverwachte
adempauze.Midden in de stad.In het centrum van Gent.
Een kritisch iemand zal zeggen dat alles toch niet zo onverwacht
is.Dat alles kadert in dat muzikale
project, 1 2 3 Piano.Een project dat
loopt van 14 augustus tot en met 20 september.Nu reeds voor het derde jaar op rij.Ik weet dat ook.Maar toch.Maar toch.Nooit was het mij gelukt één moment mee te pikken.De piano had ik wel al gezien.Onbemand.Gisteren was het mijn eerste keer.De eerste keer in drie jaar.Het
zal niet de laatste keer zijn.Vanaf
vandaag heb ik mijn route naar huis omgeleid.Langs het Emile Braunplein.Want
ik wil dat moment opnieuw beleven.Opnieuw wil ik verleid worden door muziek.Muziek gespeeld op een wachtende piano.Wachtend op die ene, die datgene zal doen
waarvoor een piano gemaakt is.De
toetsen aanslaan.Heerlijke, hemelse
muziek brengen voor een publiek.Een
publiek van toevallige passanten.
1 2 3 Piano.Een mooi
project.Een geslaagd project.Ik heb het mogen ervaren.Met dank aan Adrien Brody.Met dank aan Emperor.
Ik moet eerlijk zijn.Zonder
eerlijkheid heeft deze brief geen enkel nut.Als wij één ding moeten vermijden, is het nutteloosheid.Althans, dat is wat ik meen.Laat mij deze brief dus beginnen met een
bekentenis.In mijn tienerjaren, toen de
korte broek en ik nog grote vrienden waren, was ik bang van katten.Waarom? Ik weet het niet.Misschien hechtte ik te veel geloof aan de
volkse wijsheid dat katten vals zijn.Nu
ben ik groot en treed ik die volkse wijsheden tegemoet met een zekere graad van
relativeren.Nu weet ik dat ik die
wijsheden met een korreltje zout moet nemen.Maar in die vroegere dagen dus niet.In een wijde boog liep ik om uw soortgenoten heen.Bang als ik was voor een scherpe uithaal van
een kattenklauw.Bang als ik was voor
een stevige beet met die scherpe tandjes.In het bijzijn van katten verstijfde ik.Weg was die spontane jongen.In
de plaats trad een bange jongen.
Maar het kan verkeren.Het
leven kent bochten en wendingen.Bochten
en wendingen, die soms makkelijk worden genomen.Bochten en wendingen, die soms moeilijker
lijken en de betrokkene tot gekke capriolen dwingt.Ook mijn leventje kent een bochtig
parcours.Ik zal hierover niet
uitweiden.Maar laat mij jullie
geruststellen, ik was en ben een gelukkige jongen.Vaak zeg ik lachend een zondagskind te
zijn.Maar ik wijk af.Ik moet terugkomen tot de essentie.Tot dat moment waarop ik jullie leerde
kennen.Want daarover wilde ik het
hebben.Weliswaar te laat.Net voorbij de valreep.Toch meen ik deze brief te moeten schrijven.
Twaalf jaar terug leerde ik mijn vriendin kennen.Mijn grote liefde.Ik trok bij haar in.En dus ook bij jullie.Het een kon niet zonder het ander.Het leek een package-deal.Zelfs de liefde kon geen wig tussen jullie
drijven.Een niet te verbreken band, dat
was wat het was.Ik moest mijn angsten
onder ogen zien.Ik moest de confrontatie
aangaan.Het werd geen lange
strijd.Al snel vonden wij elkaar.Mijn angst voor katten brokkelde snel af.Dat alles was de verdienste van jullie
charmante gezelschap.Jullie warme
vriendelijkheid.Jullie zachte
aanwezigheid.En zo werd angst dus liefde.Angst werd vriendschap.
Vandaag zijn wij twaalf jaar verder.Vandaag hebben wij afscheid moeten nemen van jullie.Vandaag hebben jullie de enkele reis aangevat
naar de poezenhemel.De poezenhemel?
Jawel, die bestaat.Terwijl ik twijfel
over het bestaan van een hemel voor de menselijke soort, plaats ik geen enkel
vraagteken bij het bestaan van een poezenhemel.Als ons wordt verteld dat een kat negen levens heeft, kunnen wij het
geloof in een poezenhemel ook maar best aanvaarden.Naar die poezenhemel zijn jullie dus op weg.Ik weet nog niet of jullie gearriveerd
zijn.Ik kan het enkel maar hopen.
Jullie zijn weg.Nog maar
pas.Nog maar net.Maar nu al slaat het gemis hard toe.Bijzonder hard.Jullie waren geen grote lawaaimakers.Dat zijn jullie nooit geweest.In lieflijke stilte brachten jullie de dagen
door.Wij voelden jullie
aanwezigheid.Woorden waren nauwelijks
nodig.Maar nu jullie weg zijn, missen
wij die stille aanwezigheid.Plots
ervaren wij dat jullie stilte oorverdovend luid was.Want nu is die kattenstilte weg.Een andere en werkelijke stilte treedt in de
plaats.Een stilte, waarmee wij niet
vertrouwd zijn.Een akelige stilte.
Ons huis is leeg.Lijkt niet
meer gevuld te zijn.Lijkt niet meer vol
te zijn.Wij bewegen anders nu.Wij lijken verloren te lopen.Nog steeds stappen wij voorzichtig door het
huis.Want nog steeds verwachten wij
jullie rondom ons.Voorzichtigheid is
dus geboden.Wij willen immers niet op
jullie pootjes trappen.Wij willen
jullie niet vermorzelen onder ons te grote voeten.Zachtjes planten wij bij elke stap onze
voeten neer tot wij beseffen dat jullie er niet meer zijn.Dat jullie niet meer rond onze voeten zullen
trippelen.Voorzichtigheid is niet
langer geboden.Maar toch.Toch zullen wij het nog doen.Uit gewoonte.Alsof wij lijken te geloven dat jullie door die aangehouden voorzichtigheid
toch nog zullen terugkeren.Dat kan
niet.Dat zal niet.Dat beseffen en weten wij.Maar wij grijpen ons vast.Houden ons vast aan elk sprankeltje
hoop.
Het gespin.Het gemiauw, met
daarin verwerkt jullie terechtwijzingen of liefkozingen.Wij zullen het missen.Net zoals die honderden, kleine dingen.Jullie aanwezigheid op onze schoot bij de
vele televisieavonden.Jullie zachte
tikjes op onze armen of benen als jullie meenden dat het gestreel toch nog niet
mocht ophouden.Jullie krabben tegen de
deur van de slaapkamer als jullie meenden dat wij lang genoeg geslapen hadden
en oordeelden dat de dag toch wel mocht beginnen voor ons.Jullie gekke capriolen en vervaarlijk
stuntwerk om toch maar onze aandacht te trekken.Jullie smachtende blikken als wij vis of
vlees aten, waarna wij jullie toch maar een portie doneerden.Jullie trouw postvatten aan de voordeur elke
keer als wij thuiskwamen.Jullie
wonderlijke verdwijntrucs waardoor wij op zoek moesten naar jullie doorheen het
hele huis.Jullie warme aanwezigheid in
bed als jullie maar weer eens een uitnodiging tot de slaapkamer hadden weten te
bemachtigen.Jullie … Jullie …
Wij hebben gehuild.Tranen met
tuiten.Jawel, ik weet het.Huilen om huisdieren, er rust een taboe
op.Alsof het niet zou mogen.Alsof het niet gepast zou zijn.Maar daar hebben wij lak aan.Vandaag verloren wij twee goede vriendinnen.Verloren wij twee trouwe huisgezellen.Om dat verlies mogen wij huilen.Om dat verlies mogen wij rouwen.Dat hebben wij gedaan.Dat zullen wij nog doen.Want dat weten wij nu.Dat beseffen wij nu.Het gemis is immens.Onmetelijk groot.Dat verdwijnt niet zomaar.Dat zal heel geleidelijk gaan.Maar één ding is zeker.Voor altijd zullen jullie in onze harten
blijven.Omwille van elke, heerlijke,
onvergetelijke dag van de voorbije jaren.
Beste Cleo en Scully, wij willen jullie danken.Voor alles.Voor alle dingen, die ik heb trachten te verwoorden in deze brief.Voor alle dingen, die niet in woorden kunnen
gevat worden en dus geen plaats vonden in deze brief.
Muzieklijstjes.Op de
iPod.Op de iPhone.Op om het even welke muziekdrager.Voor elke activiteit bestaat er wel een
muzieklijstje.Zelf samengesteld uit de
eigen muzikale collectie.Bedoeld als
soundtrack bij deze of gene activiteit.Een lijstje als muzikaal behang bij het fietsen? Het bestaat.Een lijstje als muzikale achtergrond bij het
lezen? Het bestaat.U kan het zo gek
niet bedenken of er kan een muzieklijstje voor samengesteld worden.Jawel, zelfs verveling heeft een eigen
toepasselijk lijstje.De beats bepalen
onze snelheid van handelen.Snel als wij
moeten stormen.Traag als wij moeten
achterover leunen.Niet enkel bepalen de
beats onze snelheid.Zij bepalen ook
wanneer wij zullen handelen.Wordt ons
gevraagd iets te doen, vragen wij even geduld.Even geduld om een muzieklijstje samen te stellen.Eens dat gebeurd, kunnen wij handelen.U ziet, de beats zijn heer en meester over
onze handelingsbekwaamheid.
Onlangs hoorde ik in een documentaire een onderzoeker vertellen dat
langeafstandslopers bijna niet zonder muzieklijstjes kunnen.Voor hen wordt muziek uitgezocht, waarvan het
ritme overeenstemt met hun loopritme.Met hun cadans.Wordt die muziek
niet gevonden, wordt snel een muziekje gecomponeerd.Het zal u niet verbazen te lezen dat sommige bedrijven
hierin gespecialiseerd zijn.Zo is het
altijd, bij vraag wordt aanbod gegarandeerd.Die muziekjes zijn levensnoodzakelijk voor die atleten.Net zoals zij tijdens hun prestatie nood
hebben aan water en krachtvoer, hebben zij op eenzelfde manier nood aan
muziekjes.Niet als afleiding.Niet als verstrooiing.Wel als ritmisch dirigent.De muziek dwingt hun tot eenzelfde
cadans.Nooit te traag.Nooit te snel.Altijd juist en gepast.Een cadans, op hun sportieve lijf
geschreven.Een cadans, dat hun tot
uitzonderlijke prestaties zal leiden.
Ik ben ook loper.Geen
langeafstandsloper.Alhoewel, tien
kilometer durf ik voor mijzelf een lange afstand te noemen.Tijdens dat lopen grijp ik ook terug naar
muziek.Allerlei muziek.Allerlei genres.Blues, jazz, rock, dance, … Geen
voorkeur.Geen voorbehoud.Alles kan.Alles mag.Voor mij geen vooraf
geselecteerde lijstjes.Tijdens het lopen
bedien ik mij van één simpele toets op mijn iPod.Ik kies voor shuffle.Met die toets voert de muziekdrager mij
doorheen mijn collectie.Muziek als
verstrooiing.Als afleiding.Bij mij hoeft de muziek geen orkestleider te
zijn van mijn loopritme.Muziek moet mij
in hogere, andere sferen brengen.De
roes van het lopen wordt door de muziek nog geïntensifieerd.Lopen wordt zo nog heerlijker.Nog prettiger.Nog verslavender.
Die shuffletoets kan mij soms verrassen.Zo bots ik soms op vergeten pareltjes.Of op bijzondere rariteiten.Rariteiten, waar ik zelf niet zou naar
grijpen.Maar ik heb geen
zeggingskracht.Geen beslissingsbevoegdheid.De shuflletoets bepaalt wat komen zal.Wat gespeeld zal worden.Die keuze is niet altijd bevorderlijk voor
mijn cadans.Dat mocht ik vorige week
ervaren.Toen besliste mijn muziekdrager
The Escape van Scott Walker door mijn oortjes te jagen.Ik keek vreemd op.Mij niet meer bewust iets van deze artiest in
mijn collectie te hebben.Ik luisterde.Ik liep.Ik herontdekte.Een traag, vreemd
muziekje.
Tijdens datzelfde loopje had ik nog een andere ervaring.Ik loop telkens vijftig minuten.Of net iets langer.Telkens net geen uurtje.Tijdens die ene loop kon ik tijdens de helft
van mijn looptijd luisteren naar één liedje.Van Neil Young.Zevenentwintig
minuten lang luisterde ik naar Driftin’ Back, één van de songs uit het album
Psychedelic Pill.Dat is behoorlijk
lang.In de meeste gevallen zou ik het
nummer doorspoelen.Maar niet als ik
loop.Dan heb ik alle tijd.Ik hoef niks anders te doen.Lopen en luisteren.Dan kunnen wij al eens de tijd nemen voor een
extralang nummertje.Wij hoeven ons
hierin niet te enerveren.Ik luisterde.Ik liep.Ik herontdekte.Een lang,
steengoed muziekje.
Muzieklijstjes? Niet voor mij.Muziek moet mij verstrooien.Afleiden.Muziek hoeft mijn cadans
niet te bepalen.Daarover blijf ik heer
en meester.Neen, tijdens het lopen wil
ik muziekjes horen.Enkel muziekjes.Muziekjes, die het ‘lijden’ verzachten.Die mij doen vergeten dat ik loop.Dat is wat mijn muziekjes moeten doen.Enkel dat. En verrassen, dat mogen mijn muziekjes ook doen.
U schreef een boek.Dat boek
heb ik gelezen.Een licht boek, dat zou
men kunnen denken.Licht, gemeten naar
het thema welteverstaan.Een
liefdesverhaal.Dat leest vlotjes
weg.Een boekje om te lezen tussen de
soep en de patatten, zoals men bij ons wel eens durft te zeggen.Toch wil ik die woorden niet in de mond
nemen.Omdat het uw boek onrecht zou
aandoen.Omdat uw boek veel meer is dan
enkel een liefdesverhaal. Uw boek wordt
bezwaard.Door de omstandigheden.Door de voorgeschiedenis.Dat alles maakt dat uw boek steekt.Dat uw boek prikt.Ik ontdek dat het vertellen van een liefdesverhaal
slechts een excuus is.Een excuus om een
nog groter verhaal te vertellen.Een
excuus om meer gewichtige thema’s in het verhaal binnen te smokkelen.
Ik heb het boek uit.Dat is nu
al enkele dagen geleden.Ondanks het
feit dat de afstand tot dat moment steeds groter wordt en dat moment steeds
verder in het verleden ligt, blijft uw boek in mijn hoofd hangen.Het laat mij niet los.Hoe groter die afstand, hoe meer vragen de
kop opsteken.Vragen, die mij dwingen
tot het zoeken naar een antwoord.Die
mij dwingen tot het bepalen van een standpunt.Tot het innemen van een positie.Inderdaad, uw boek is niet vrijblijvend.Dat is geen optie.Lezen en het
boek zondermeer dichtklappen kan niet.Uw boek vraagt enige nazorg.
Niet enkel Isaac is de hoofdrolspeler.Niet enkel Helen is de hoofdrolspeler.Afrika, dat continent is binnen uw verhaal de grootste en voornaamste protagonist.U schrijft over Afrika als een zieke
patiënt.Akkoord, het verhaal speelt
zich af in Oeganda.Maar dat houdt u
vaag.Dat raakt u slechts heel even
aan.Zodat de lezer het verhaal kan
opentrekken naar het hele continent.Zodat uw verhaal spreekt voor Afrika.Niet enkel voor Oeganda.Wel voor
alle landen.Want vele landen in het
zwarte continent kennen eenzelfde problematiek.Bevrijdingsbewegingen, die het land bevrijden om het kort nadien te
onderdrukken.De bevrijder wordt de
onderdrukker.Die onderdrukkende
bevrijding vraagt reactie en resulteert vaak in rebellie.Een sluimerende, nooit gedane oorlog is
hiervan vaak het gevolg.Een oorlog, waarvan
slechts enkelen, de zogenaamde war lords, profiteren.Een oorlog, waarvan de bevolking de dupe is.
In uw harde oordeel over Afrika staat u zichzelf toch toe uw liefde
voor datzelfde werelddeel te laten doorschemeren.Dat doet u heel subtiel.Via korte, heel rake observaties van een
prachtig landschap.Van een heerlijk
volk.Die observaties weeft u heel
fijnzinnig door het verhaal.Het lijkt
bedoeld om de hardheid enigszins te temperen.Tegenover uw verontwaardiging plaatst u uw liefde.Om zo het dubbele gelaat van Afrika te
tonen.Natuurpracht tegenover
oorlogsgeweld.Dat dubbele gevoel ervaar
ik ook.Dat dubbele gevoel maakt het
moeilijk zonder voorbehoud te oordelen.Zonder voorbehoud te veroordelen.
U plaatst niet enkel Afrika voor zijn verantwoordelijkheid.Dat doet u ook met Amerika.Met het Westen.In uw boek laat u een diplomaat zeggen dat
Amerika enkel geïnteresseerd was in Afrika om de landen ver weg te houden van
het communisme.Het weghouden van een
communistisch geïnspireerd regime, dat was de hoofdbekommernis van de
Amerikaanse regeringen.Elk regime, dat
die hoofdbekommernis deelde, kon rekenen op de steun van Amerika.Welke wan- en misdaden dat regime dan
uithaalde, maakte niet uit.Amerika keek
dan wel even de andere kant uit.U ziet,
Afrika is niet de enige schuldige voor het eigen leed.Andere landen mogen evenzeer in het bankje
van de beschuldigden staan.
U doet Isaac vluchten.Via een
studentenvisum reist hij naar Amerika.Voor vele ontheemden toch nog altijd het beloofde land.Maar bij het waarheidsgehalte van die
verwachting plaatst u grote vraagtekens.In Amerika worden de vluchtelingen geconfronteerd met het latente en
openlijke racisme van zijn bewoners.Dat
ervaart Isaac.In zijn relatie met
Helen.Beiden voelen de veroordelende
blikken als zij zich als geliefden manifesteren.Sommigen houden het bij staren.Anderen beperken zich niet tot staren. Die anderen laten luidop hun misprijzen de
vrije baan.Het lijkt wel alsof u zelf
die blikken hebt moeten trotseren.Het
lijkt wel alsof u zelf die vernederingen hebt moeten ondergaan.Want u beschrijft die ervaringen accuraat.Realistisch.In die ervaringen lijkt u heel even in het personage van Isaac door te
schemeren.
U laat ons voelen wat het is een vluchteling te zijn.Wat het is om als vreemdeling te arriveren en
te leven in een vreemd land.Het
verleden, dat de vluchteling in eigen land deelde met familie en vrienden, is
plots weg.Het lijkt uitgewist.Dat gemeenschappelijke, dat mensen verbindt
en samenhoudt, is weg.De vluchteling
staat helemaal alleen.Een deel van zijn
persoonlijke geschiedenis is achtergebleven.Alsof hij er geen recht meer op heeft.Alsof hij er geen aanspraak meer kan op maken.Enkel het heden en een onzekere toekomst zijn
nog van tel.
De vluchteling/immigrant moet een leven opbouwen in een omgeving, die
hem niet altijd gunstig gezind is.In
een omgeving, die hem vaak volledig onbekend is.Hij wordt geconfronteerd met nieuwe, vreemde
gebruiken en gewoontes.Daarin moet hij
zijn weg zoeken.Waarbij hij vaak met
zijn gezicht hard tegen de muur knalt.Niet één keer.Wel vele keren.U hebt mij anders doen aankijken tegen de
problematiek van de vluchtelingen.Nog
meer begrijpend.Nog meer
vergevingsgezind.
Na al het bovenstaande zou u kunnen denken dat uw boek een politiek
pamflet is.Dat is het niet.Nog altijd blijft uw boek een roman.Het verhaal overheerst.Wordt nooit weggedrukt door opinies of
meningen.U vertelt het verhaal van
Isaac.In Afrika.In Amerika.Dat doet u op een wondermooie, meeslepende stijl.Het is aan de lezer om de onderliggende
boodschappen uit het verhaal te filteren en te interpreteren.Dat dwingt de lezer tot gematigdheid.Het lezen van uw boek moet zachtjes
gebeuren.Uw boek moet zachtjes
gesavoureerd worden.Om de gelaagdheid
van het verhaal te ontdekken en te proeven.
Ik las een levensverhaal.Ik
las een liefdesverhaal.Beide verhalen
reikte u mij aan in uw boek.U hebt mij
een literaire parel geschonken.Een
parel, dat mij nog steeds in zijn greep heeft.Dat mij nog altijd niet loslaat.Ik vind het helemaal niet erg.Dat is wat literatuur immers moet doen.Het moet boeien.Het moet intrigeren.Het moet de lezer heel zachtjes aan
loslaten.De lezer moet laten
bezinken.Moet zijn hoofd zachtjes laten
leeglopen.Om het zo klaar te maken voor
een volgend verhaal.Dat is wat
literatuur moet doen.Dat is wat u hebt
gedaan.
Beste Dinaw, ik dank u voor dit fantastisch mooie en bovenal
aangrijpend emotionele boek.
Het is elk jaar hetzelfde liedje.Elk jaar ga ik op zoek naar de juiste dag op de Lokerse Feesten.De organisatoren zullen beweren dat elke dag
de juiste dag is.Ik kan hen geen
ongelijk geven.Festivals moeten
verkocht worden.Dan mag geen twijfel
binnensluipen in de verkoopargumenten.Toch
verschil ik hierin van mening.Wel
degelijk zijn er goede dagen.Wel
degelijk zijn er mindere dagen.Die
juiste dag dus, daar draait het om.Dit
jaar oordeelde ik dat de zesde dag die dag zou zijn.De zesde dag zou de juiste dag zijn.U stond op het podium.Dat alleen al kan tellen.Dat alleen moest voldoende zijn om
onmiddellijk een kaartje te kopen.Dat
heb ik ook gedaan.Geen enkele twijfel
bij mij.
Boven de ‘festivalwei’ kleurde de hemel blauw.Met kleine witte wolkjes, gelijkelijk
verdeeld over dat blauwe uitspansel.Dat
vredige sfeertje contrasteerde fel met uw muziek.Met uw stem.Sombere, donkere muziek.Raspende, grauwe stem.Hemel en
muziek, het was geen perfecte combinatie.Maar u hebt geen hemel nodig.Daaraan hebt u lak.Dat denk ik
toch.Uw muziek associeer ik eerder met
de hel.Met donkere krochten.Maar dat kreeg u niet van de
organisatoren.U schitterde onder de
zon.In het felle licht.
Ik koester uw stem.Lange tijd
was diezelfde stem de reden waarom ik uw album Whiskey for The Holy Ghost aan
de kant legde.Ik beschouwde die aankoop
als een foutje.Een foute keuze.Maar tijden veranderen.Smaken veranderen.Ik verander.Nu koester ik dat album.Net zoals
alle andere daarop volgende albums.
Op het podium gromde u.U liet
uw stem raspen.Gorgelen.Zingen deed u niet.Mijn vader zou zeggen dat u niet kan
zingen.Een roeper zou hij u
noemen.Net zoals hij Raymond van het
Groenewoud een roeper noemt.Ik kan hem
geen ongelijk geven.U hebt niet echt
een geschoolde stem.Uw stem staat
mijlenver van die prachtstemmen à la Houston.Dat kan u niet.Gelukkig niet. Want net in dat aparte stemgeluid schuilt uw
charme.Uw kracht.
U was niet de enige hoofdrolspeler op het podium.Uw groepsleden eisten ook hun plaats op.Zij stonden niet achter u.Zij stonden naast u.Op gelijke hoogte.Dat hoefde niet te verbazen.Op de affiche stond u aangekondigd als Mark
Lanegan Band.Alsof u afstand leek te
nemen van uw persoon en bewust de voltallige band in het zonnetje wou zetten.Die geste of afspraak leek de band te
appreciëren.Aan uw rauwheid koppelden
uw muzikanten gebalde kracht.Het geluid
was strak.Compact.Het leek recht op mij af te komen.Alsof dat heldere geluid enkel voor mij was
bedoeld.Enkel op mij gericht was.Ik voelde mij vereerd.
U bracht een heerlijke set.Een
overtuigende set.U gaf de aftrap.U legde de lat hoog voor de volgende groepen.Het zou moeilijk worden voor de volgende
groepen over die lat te raken.
Ik dank voor u deze nieuwe en opnieuw fantastische ontmoeting.
Met vriendelijke groeten.
Beste Jim,
Reünieconcerten? Ik heb het er moeilijk mee.Ik zag het reünieconcert van The Police.Van Simple Minds.Van Eurythmics.Telkens bleef ik op mijn honger zitten.Slecht was het niet.Dat mag en zal ik niet zeggen.Maar telkens weer waren die concerten verre van
overtuigend.
Ik had dan ook mijn voorbehoud bij uw plaats op de affiche.Maar dat voorbehoud brokkelde af toen ik
vernam dat u in Lokeren het album Psychocandy uit 1985 integraal zou spelen.Dat veranderde alles.Ik wou u een kans geven.Een eerlijke kans.Zonder enig voorbehoud.Zonder enige reserves.Weg waren alle herinneringen aan die vorige,
slechte ervaringen met reünies.
Het wegvallen van dat voorbehoud heeft zo zijn redenen.Ik heb in die tachtiger jaren dat album
grijsgedraaid.Just like honey, nog
steeds krijg ik kippenvel bij dat nummer.Ik was jong.Amper zeventien
jaar.Ik droomde van de liefde.Tegelijkertijd wees ik die gedroomde liefde
af.Mijn vrijheid schatte ik hoger
in.U zorgde bij die persoonlijke tweestrijd
voor de juiste soundtrack.In die muziek
kon ik vluchten bij mijn mindere momenten.Op die muziek kon ik feestvieren bij mijn betere momenten.De liefde of de zoektocht naar die liefde,
het doet wat met een mens.
Psychocandy? U creëerde verwachtingen.U zou mij terugflitsen.Naar mijn
slaapkamer in het ouderlijke huis.In
dat kamertje luisterde ik naar uw muziek.Danste ik op uw muziek.Zong ik
mee op uw muziek.Op dat kamertje voelde
ik mij verbonden met u.Die
verbondenheid wilde ik opnieuw voelen.Dat was mijn opdracht aan u.Voor
heel even wilde ik opnieuw dat kleine jongetje van zeventien zijn.Jeugdsentiment noemen zij dat.Dat verlangen terug te keren naar vroegere
jaren.Vroegere, mooie, geborgen jaren.
De vraag nu is of u aan mijn verwachtingen tegemoet kwam.Ik kan kort zijn.Heel kort.Dat deed u zeker.Meer nog.U overtrof mijn verwachtingen.U begon ook meteen goed.Just like honey, dat was de opener.Zoals op het album.Onmiddellijk had u mijn onverdeelde
aandacht.Onmiddellijk was ik in de
ban.U liet mij niet meer los.Ik liet u niet meer los.Gedurende het volledige concert waren wij
samen.Niet op de festivalwei.Wel op mijn slaapkamer.Net zoals dertig jaar terug.Met dat ene verschil dat ik vandaag niet meer
hoef te dromen van de liefde.Vandaag
beleef ik die liefde.Dat maakt het
leven wat draaglijker.Wat comfortabeler.
Met glans bewees u dat een reünieconcert niet noodzakelijk op een
sisser dient af te lopen.Het kan ook
een succes zijn.Zoals gisteren.Want dat was wat uw concert was.Een oorverdovend en overdonderend succes.
Ik dank u voor deze muzikaal geslaagde reis naar het verleden.
Met vriendelijke groeten.
Beste Ricky,
U mocht afsluiten.Met Kaiser
Chiefs.Uw voorgangers hadden het podium
gedrenkt in somberheid.Zwart was de
overheersende kleur.Qua sfeer bedoel ik
dan.Gemoedssfeer.U zou hierin verandering brengen.Dat werd van u verwacht.U mocht tegengas geven.
Van u werd verwacht dat u zou afsluiten met een feestje.Uw live reputatie is hiervoor de reden.Al meermaals hebt u bewezen dat u weet wat
nodig is om een feestje geslaagd te heten.U kent die noodzakelijke ingrediënten.Die ingrediënten levert u.Uitgebreid en in overvloed.
Was het ook zo in Lokeren? Jawel.U slaagde met grootste onderscheiding.U verdreef de somberheid.De
somberheid, die wij nochtans gekoesterd hadden tijdens de vorige twee concerten.De somberheid, die wij nochtans omarmd
hadden.U bracht licht in onze
harten.U kleurde onze harten.Met een juiste dosis aan feestelijke
joligheid.U introduceerde de
feeststemming.
Handen gingen in de lucht.Oooooooooooohhhh’s en Aaaaaaaaaaaahhhh’s werden op het juiste moment
meegebruld.Er werd al eens
gesprongen.Er werd al eens
gedanst.Jawel, zelfs ik danste mee.Lichtjes weliswaar.Ter plaatse.Ik ging mee in uw enthousiasme.
U was de meester van het bal.U
leidde ons ten dans.Wij aanvaardden de
uitnodiging.Wij zijn beleefde
jongens.Een invitatie moet aanvaard
worden.Weigeren is geen optie.Zeker niet als het een feestje betreft.
Tom Barman.Die naam volstaat
om een zacht kabbelend gesprek te animeren.Volstaat om een hevig debat op te zetten.Iedereen heeft zijn mening over
Tommetje.Iedereen wil die mening wel
eens uiten.In het voordeel van
Tommetje.Of in het nadeel.Zwijgen is geen optie als deze naam te berde
wordt gebracht.Er moet geventileerd
worden.Luidop en hevig.Vol welgemeende overgave.
Ik ben een pleitbezorger van Tom Barman.Een fan.Ik reken mij tot het kamp van de voorstanders.In debatten neem ik het steeds weer op voor
Tom Barman.Niks kan hij bij mij
verkeerd doen.Zijn arrogantie, waarover
zovelen struikelen, vind ik heerlijk.Vind ik zelfs grappig.Omdat ik
Tom Barman ervan verdenk dat hij dit bewust doet.Dat hij bewust een hoge borst opzet.Om te provoceren.Om uit te dagen.Om een beetje keet te schoppen.Een dergelijke houding kan ik enkel maar
appreciëren.Rockers moeten hun tanden
tonen.Niet enkel binnen het
muziekwereldje.Ook ver daarbuiten.Rockers met een mening, ik hou van hen.
Na deze korte intro zal het u niet verbazen als ik beken alle albums
van Deus in mijn collectie te hebben.Het zal u niet verbazen als ik beken beide albums van Magnus in diezelfde
collectie te hebben.Net zo min zal het
u verbazen als ik beken beide groepen al live aan het werk gezien te
hebben.Adoratie en idolatrie hebben zo
hun consequenties.Vrijblijvend
fanschap bestaat niet.Als fan moet men
zich engageren.
Toch botst mijn engagement op beperkingen.Ik ben maar een mens.Ik heb mijn tekortkomingen.Eén van die tekortkomingen vertaalt zich in het
ontbreken van het laatste werkstuk van Tom Barman in mijn platencollectie.TaxiWars, zijn samenwerking met de Belgische
saxofonist Robin Verheyen, ontbreekt in mijn verzameling.Jammer.Helaas.Want zijn eerste stappen
in de jazz zijn wondermooi.Zijn
overweldigend heerlijk.Echo’s van Morphine
hoor ik in die muziek.Als referentie mag
dat tellen.Kan dat tellen.
Het album van TaxiWars heb ik nog niet.Een concert van TaxiWars zag ik nog
niet.Maar dat laatste kan
veranderen.Heel binnenkort zelfs.Op 27 augustus staat TaxiWars op de Brusselse
Feeërieën.In Sint-Niklaas spelen zij op
de Vredefeesten op 6 september.Beide
concerten hebben dat ene interessante gemeenschappelijk.Beide concerten zijn helemaal gratis.U hoeft niks te betalen.Toch altijd leuk meegenomen in deze economisch
moeilijke tijden.In deze Griekse
tijden.Ik wou u dit even meegeven.Zodat ook u de mogelijkheid hebt u te laten
overdonderen door de onbegrensde talenten van Tom Barman.Want, jawel, ik ben een fan.Dat had ik al gezegd.Nu u nog?