dinsdag 8 september 2015

Pukkelpop 2015, vanuit de zetel. Brief aan Chokri Mahassine. En onrechtstreeks aan Lisa Smolders en Kurt Overbergh.

Beste Chokri,
 
Uw festival mocht dit jaar dertig kaarsjes uitblazen.  Ik ben wel te vinden voor een verjaardagsfeestje.  Toch had ik geen ticket voor uw festival.  Ik had nochtans gekund.  Een ticket kopen, het is niet moeilijk.  Ondanks deze gemakkelijkheid in aankopen, heb ik het niet gedaan.  Een ander verjaardagsfeestje kwam er tussen.  Mijn zus verjaart op vier augustus.  Dan geeft zij een feestje.  Elk jaar doet zij dat.  Elk jaar wil ik er bij zijn.  Omdat ik haar broer ben.  Dat spreekt voor zich.  Maar ook omdat het een van die feestjes zijn, die je niet mag gemist hebben.  Omdat het één van de leukste feestjes van het jaar is.  Dat willen wij niet missen.  Daar willen wij heen.
 
 
Omdat niet altijd geweten is welk weekend in augustus zal gekozen worden, houden wij de maand min of meer afspraakvrij.  Daarom kopen wij dus geen ticket voor uw festival.  Ik wil het nochtans.  Elk jaar weer beloof ik plechtig naar Pukkelpop te gaan.  Tot dat ene moment waarop ik moet beslissen.  Dan haak ik af.  Dan blijf ik thuis.  Omdat ik tegenover mijn zus niet zou kunnen verantwoorden een festival te verkiezen boven haar feestje.  Het zou mij hartzeer doen.  Het zou haar hartzeer doen.  Jawel, wij zijn twee handen op één buik.  Uit het voorgaande zou u misschien kunnen afleiden dat het mij zwaar valt uw festival af te wijzen.  Dat zou echter een verkeerde indruk zijn.  Geenszins valt het mij zwaar.  Mijn zusje gaat voor.  Altijd.  U zal dat kunnen begrijpen, meen ik te mogen denken.  U lijkt mij een toffe peer.
 
 
Ik ben dus niet gegaan.  Alweer niet.  Dertig keer gaf u mij de kans naar Kiewit te komen.  Even zo vele keren heb ik uw uitnodiging afgewezen.  Een ondankbaar jongetje, dat zou u kunnen denken.  Maar dat ben ik niet.  Helemaal niet.  Ik ben u ten zeerste dankbaar.  Dankbaar omdat u mij de mogelijkheid geeft te ontdekken.  Want dat is wat ik elk jaar doe.  Elke keer opnieuw.
 
 
Ik ontleed uw affiche.  Een vivisectie van uw affiche, dat is wat ik doe.  Waarom? Ik weet het niet.  Ik ben geen betrokken partij.  Ik ben geen Pukkelpopganger.  Waarom dan toch al die moeite? De liefde voor muziek, dat is mijn korte antwoord.  Dat is wat mij drijft.  Dat is waarom ik alle biografieën lees van alle groepen, die op uw affiche staan.  Dat is waarom ik alle groepen even check op YouTube.  Ik moet bekennen, u maakt het mij makkelijk.  Via uw site kan ik vlotjes doorklikken naar de gewenste clips.  Uw site verlicht mijn studie.  Uw site maakt het wikken en wegen makkelijker.
 
 
Maar ik beperk mij niet enkel tot een studie vooraf.  Neen, even zo belangrijk is de verslaggeving tijdens en na het festival.  Daarvoor richt ik mij voornamelijk tot Canvas.  Die zender is mijn enige nieuwsbron.  Jawel, ik weet het.  Jim en Acht TV brengen ook verslag.  Maar ik doe het niet.  Naar die zenders kijk ik niet.  Overdaad schaadt.  Enkel Canvas dus.
 
Elke festivalavond vat ik post voor de televisie.  Elk van die avonden ontvang ik Lisa Smolders in mijn huiskamer.  Haar laat ik toe mij te onderwijzen.  Mij wijzer te maken.  Haar laat ik toe hypes, aanstormende talenten en gevestigde waarden aan te kondigen.  Al wat zij zegt, neem ik voor waar aan.  Zonder enig tegenwoord.  Zonder enige tegenspraak.  Ik voel mij een lichtgewicht.  Zij samen met haar gasten boksen in een hogere categorie.  Dat vind ik helemaal niet erg.  Integendeel.  Ik hang aan de lippen van die vakmensen, die even bij Lisa mogen langskomen om te vertellen over hun ervaringen.  Over hun voorkeuren.  
 
 
Bij die vakmensen heb ik een zwak voor Kurt Overbergh, artistiek directeur bij AB.  Hij doet wat hij moet doen.  Hij verduidelijkt.  Verklaart.  Maar niet zomaar.  Hij doet niet enkel dat.  Hij doet zo veel meer.  Hij begeestert.  Hij maakt duidelijk wat muziek met een mens kan doen.  Welke impact een concert op diezelfde mens kan hebben.  Hij vuurt aan.  Maant de afwezigen aan te gaan ontdekken.  Te gaan zien wat zij gemist hebben.  Vele vragen hoeven hem niet gesteld te worden.  In zijn gezelschap heeft Lisa een gemakkelijke avond.  Want één vraag doet die man ontbranden.  Doet die man veranderen in een spraakwaterval.  Een waterval, met daarin allerlei interessante weetjes verstopt.  Canvas brengt een combinatie van muziek en woord.  Concerten, afgewisseld met interviews.  Heerlijke avonden, dat zijn het.
 
 
Beste Chokri, ik was er niet.  Toch schonk u mij mooie avonden.  Mooie ontdekkingen.  Via uw festival kwam ik tot Dolomite Minor.  Tot Manchester Orchestra en The Fat White Family.  Tot Radkey en Algiers.  Tot Churches en The Last Internationale.  Tot Thomston en Viet Cong.  Tot Stuff. en Slaves.  Tot …
 
 
Ik was er niet.  Toch heb ik een fantastisch Pukkelpop gehad.  Vanuit mijn luie zetel.  In de schaduw.  Met dank aan Chokri.  Aan Lisa.  Aan Kurt.
 
Misschien tot volgend jaar.  Met mijn zus.
 
Met vriendelijke groeten.
 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten