dinsdag 26 april 2016

Bollylicious, gezien in CC De Stroming. Brief aan Ayla, Laura, Nakoulou en Tom.

Beste Ayla,
Beste Laura,
Beste Nakoulou,
Beste Tom,
 
Uw dansvoorstelling zou opzwepend zijn.  Energiek.  Humoristisch.  Meeslepend.  Kleurrijk.  Ambiancevol.  Dat alles beloofde u.  Ik had mij geïnformeerd.  Alvorens ik een kaartje kocht voor uw voorstelling.  Ik was even naar de site van CC De Stroming gesurft.  Daar stond dat alles te lezen.  Op die site las ik al die beloftes.  Nu is het zo dat beloftes iets akeligs hebben.  Beloftes maken schuld.  Ongeacht de hoeveelheid beloftes.  Schuld moet afgelost worden.  Moet ingelost worden.  Het aflossen van die schuld zou moeten gebeuren in een één durende voorstelling.  De lat lag hoog.  Dat besefte ik.  U had verwachtingen gecreëerd.  Die lagen hoog.  Bijzonder hoog.
 
Die zaterdagavond weet ik niet wat er gebeurde.  Zelfs nu, na enkele dagen, weet ik het nog altijd niet.  Ik zat onmiddellijk in de voorstelling.  Dat is een uitdrukking.  Waarmee bedoeld wordt dat ik mij niet hoefde aan te passen.  Dat ik niet moest wachten op die noodzakelijke ‘klik’, die soms al te lang kan uitblijven bij een voorstelling.  Die ‘klik’ was er onmiddellijk.  Meteen toen de lichten uitgingen was ik in de ban.  Ik at uit uw handen.  U had mij in uw macht.
 
U leidde mij weg uit Evergem.  U nam mij mee naar India.  Ik volgde u.  Met alle plezier.  Ooit was ik er geweest.  Bijna tien jaar terug.  Ooit zou ik weergaan.  In een nog niet nader bepaalde toekomst.  Maar u bracht mij sneller terug.  Sneller dan verwacht.  Ik keek naar uw voorstelling.  Herinneringen flitsten door mijn hoofd.  Ik zag Jaipur.  Bikaner.  Ik zag Udaipur.  Agra.  Ik zag Jaisalmer.  Pushkar.  In al die steden zag ik mij opnieuw rondlopen.  Zag ik mij verwonderd rondlopen.  Slechts één ticket had ik gekocht.  Voor een dansvoorstelling.  Veel meer kreeg ik terug.  Ik kreeg India.  Als extra.
 
Ondanks die fantastische reis in mijn hoofd kon ik toch zien wat er op het podium gebeurde.  Dromen én observeren, twee dingen tegelijk? Mannen zouden het niet kunnen.  Toch lukte het mij.  Op het podium zag ik een wervelend spektakel.  Ik zag uw hoofd.  Uw handen.  Uw voeten.  Uw heupen.  In elke beweging schuilde elegante schoonheid.  Geen enkele uitzondering.  Schoonheid was de constante doorheen de voorstelling.  
 
Die schoonheid werd gestut door een uitgebalanceerde soundtrack.  Die muziek was de ene keer ingetogen, sober.  De andere keer was het uitbundig, enthousiast.  Ik keek naar een voorstelling, waarin elk element goed zat.  Alles was strak geregisseerd.  Maar die strakheid zat niet in de weg van het spelplezier.  Dat spelplezier was aanwezig.  Ik zag het.  Ik voelde het.  Ik werd er door aangestoken.  Eén uur lang glimlachte ik.  Eén uur lang stroomde ik vol warmte.  Ik proefde de sfeer.  Ongeremd en ongegeneerd nam ik die sfeer in mij op.  Een sfeer, waar dat heerlijke vakantiegevoel doorheen sluimerde.  Een sfeer, dat uitnodigde de koffers te pakken en te vertrekken.  Te vertrekken op avontuur.
 
Na één uur was het voorbij.  Ik keerde terug.  Naar de echte wereld.  Een wereld, waarop ik zonet één uurtje afwezig was geweest.  Ik bleef nog even zitten.  Rechtop staan lukte niet meteen.  Ik wilde nog even vasthouden aan die droom.  Die opzwepende, energieke droom.  Die meeslepende, humoristische droom.  Die kleurrijke, ambiancevolle droom.  Ik wou die droom niet lossen.  Toch niet meteen.  Ik wou mij nog even wentelen.  Maar dan moest dat onvermijdelijke gebeuren.  Ik stond rechtop.  Verliet de zaal.  Met zware voeten.  Met pijn in het hart.  Maar met het volle besef dat alle gemaakte beloftes meer dan ingelost werden.
 
Zaterdagavond was er een geografische aardverschuiving.  Zaterdagavond werd de wereldkaart herschikt.  Eén avond lang situeerde India zich in Evergem.  In CC De Stroming.  Ik was erbij.  Ik heb het gezien.  Ik heb genoten.  Meer dan genoten.  Wat ik die zaterdagavond zag, was ontroerend mooi.
 
Om al het hetgeen ik hierboven heb geschreven, wil ik u danken.  Want u bezorgde mij een fantastische avond.  Dat wou ik u zeggen.  Die kleine boodschap wou ik u meegeven.  Maar soms heb ik meer woorden nodig.  Of wil ik meer woorden.  Meer woorden dan enkel maar dank u.
 
Met vriendelijke groeten.

 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten