Free your mind. The rest will follow.: The Joshua Tree Tour 2017 van U2, gezien in het Koning Boudewijnstadion. Brief aan Paul, David, Larry en Adam.

Beste Paul (aka Bono),

Beste David (aka The Edge),

Beste Larry,

Beste Adam,

Ik wil jullie mijn verhaal vertellen. Het verhaal van jullie concert. Maar dan moet ik beginnen bij het begin. Dat is zo met een verhaal. Zelfs met een brief. Elk verhaal heeft een begin. Een midden. Een eind. We moeten dus even terug in de tijd. Naar de aankoop van het ticket. Dat had wat voeten in de aarde. Aanvankelijk was het ons niet gelukt. We hadden geen kaartje. We konden niet gaan. We waren teleurgesteld. Verdrietig, dat waren wij. Maar dan was er plots dat moment. Dat moment, waarop wij gaan twijfelen of God dan toch niet zou kunnen bestaan. We zaten in een restaurant. In Novgorod. Op doorreis doorheen Rusland. In dat restaurant kregen we een mailtje. Dat er toch nog plaatsen voor het concert beschikbaar waren. Wij stonden op de wachtlijst. Wij hadden voorrang. Wij twijfelden niet. Wij kochten een ticket. De aanvankelijke teleurstelling was weg. Nu waren we euforisch. Brussels, here we come. Dat dachten wij in Novgorod.

Het begin is verteld. Ik kan beginnen aan jullie concert. Maar dan zou ik afbreuk doen aan die ene. Die ene uit het voorprogramma. Hem mag ik niet vergeten. Want u koos Noel Gallagher, de ene helft van Oasis, als opener. Ik kan dan twee dingen denken. Ik zou die keuze kunnen wijten aan enige arrogantie van uwentwege. Of ik zou die keuze kunnen wijten aan het respect van Noel voor uw lange en succesvolle bestaan. Ik gok op het laatste. Want van enige arrogantie durf ik jullie niet te verdenken. Jullie zijn nuchtere Ieren. Met beide voetjes op de grond.

Noel Gallagher mocht dus openen. Dat deed hij met verve. Hij, samen met zijn High Flying Birds, overtuigde. Hij bracht nummers van Oasis. Uiteraard. Dat hadden we gehoopt. Dat hadden we verwacht. Champagne supernova. Wonderwall. Don’t look back in anger. Blij deze klassiekers live te mogen horen. Maar het was niet enkel dat. Ook zijn eigen nummers bleven live overeind. Dit was al een feestje. Dan moest het grote, eigenlijke feest nog beginnen. Dit zou een onvergetelijke avond worden. Dat wisten we nu al.

The whole of the moon. Dat liedje van The Waterboys gebruikten jullie om ons te melden dat het eigenlijke concert zou beginnen. Heel waarschijnlijk was het niet jullie bedoeling. Jullie katapulteerden mij terug naar mijn slaapkamer. Mijn slaapkamer in het ouderlijke huis. Op die kamer luisterde ik ontelbare keren naar die plaat. Net als ik op die kamer luisterde naar The Joshua Tree. Eveneens ontelbare keren. Tijdens het hele concert zou het voelen alsof ik op mijn slaapkamer zat. Lijfelijk was ik in Brussel. Geestelijk keerde ik terug naar mijn jeugd. Ik dacht aan mijn jeugdvrienden. Mijn buren. Ik dacht terug aan een heerlijke tijd. Samen met jullie muziek bezorgden die herinneringen mij kippenvel. Van kop tot teen. Het zou niet weggaan. Geen enkel moment.

Jullie weten hoe een concert op te bouwen. Jullie weten hoe een stadion in te palmen. Jullie weten hoe een publiek een onvergetelijke avond te bezorgen. Dat bleek alweer gisteren. Jullie startten sterk met een aantal klassiekers. Wij hadden een zitplaats. Maar van bij de start beseften we dat ons stoeltje enkel zou gebruikt worden als bergplaats voor onze trui. Wij gingen rechtop staan. Om mee te zingen. Op de juiste momenten. Om mee te neuriën. Op de juiste momenten. Ik kon wel huilen. Van pure emotie. Want dat is wat muziek in de eerste plaats is. Emotie. Jullie beseffen dat meer dan goed.

Dan begonnen jullie aan datgene waarvoor jullie eigenlijk gekomen waren. Aan datgene waarnaar jullie tournee vernoemd was. Jullie begonnen aan dat bijna epische album. The Joshua Tree. Van begin tot einde. Geen enkel nummer sloegen jullie over. Van Where the streets have no name tot Mothers of the disappeared. Nu zou een mens kunnen denken dat het na Bullet the blue sky zou stilvallen. Omdat die nummers minder bekend zijn. Omdat die nummers slechts weinig worden gespeeld op jullie concerten. Omdat het herkenbare meezinggehalte minder is. Indien iemand dat zou hebben gedacht, dan hebben jullie die persoon alleszins overtuigd van het tegendeel. Want het concert zakte niet in. Integendeel. Jullie bleven acteren op hoogstaand niveau. Gisteren bleek dat die ‘mindere’ nummers van het album live meer dan overeind bleven. Muzikaal wisten zij te overtuigen. Maar bij die nummers vijzelde u ook het showgedeelte wat meer op. Het breedste ledscherm ter wereld toonde beelden die, samen met de muziek, een wondermooi geheel vormden.

The Joshua Tree is voorbij. Slotfeestje? Eerst nog even Miss Sarajevo. Een politiek statement. Bijna vijfentwintig jaar na deze song moeten we vaststellen dat de wereld nog steeds geen vreedzame wereld is. Nog steeds woedt oorlog. De song herinnert ons aan het Syrische conflict. Aan de vluchtelingencrisis. Een concert van U2 zonder politieke, humanitaire boodschap bestaat niet. Ik kan het enkel toejuichen. Even stilstaan bij onrecht, het moet kunnen. Zelfs op een concert.

Dan was het tijd voor het slotakkoord. U bracht die nummers, die niet vragen om een dansvloer. U bracht die nummers, geschreven voor een stadion. Geschreven voor de massa. Geschreven om te schreeuwen. Geschreven om te springen. Dit wordt de finale. Die mogen wij niet vergeten. Nooit. Nimmer. Dit moet ons bijblijven. Wij voelen dat het einde dichterbij komt. Daarom zingen we nog iets luider. Daarom klappen we nog feller met de handen. Om jullie te overtuigen nog langer bij ons te blijven.

Maar aan alle mooie dingen komt een eind. Na iets meer dan twee uur komt dat varkentje met een lange snuit en is het vertellingsken uit. Maar dat gebeurt niet zomaar. Eerst wenst u de Belgen nog even te bedanken. Want in dit landje zijn jullie groot geworden. Daar willen jullie nog even blijven bij stilstaan. Dat doen jullie met I will follow. Uit het album Boy. Ik verhuis van mijn slaapkamer naar de slaapkamer van mijn broer. Aan hem denk ik. Ik denk aan dat ene moment waarop hij mij naar zijn kamer riep. Hij had net jullie debuutalbum gekocht. Hij had een muzikale ontdekking gedaan. Die mokerslag wilde hij met mij delen. Die dag zag ik het licht. Dat licht is sindsdien niet meer gedoofd. Het bleef branden.

Gisterenavond ging dat licht nog net iets feller branden. Het Koning Boudewijnstadion baadde in een fel, niet te doven licht. Dat licht werd gevoed door een gevoel. Het U2 gevoel. Een gevoel, dat niet kan beschreven worden. Het kan enkel beleefd worden. Dat heb ik gisteren mogen doen. Daarvoor wil ik jullie danken. Uitgebreid. Welgemeend.

Met vriendelijke groeten.

Setlist:

Sunday bloody Sunday.

New year’s day.

Bad.

Pride (in the name of love).

Where the streets have no name.

I still haven’t found what I’m looking for.

With or without you.

Bullet the blue sky.

Running to stand still.

Red hill mining town.