Carmina Burana door de Nationale Opera van Rusland, gezien in de Capitole. Brief aan Carl Orff.

Beste Carl,

 

Ontelbare keren heb ik u gehoord.  Op de meest voor de hand liggende plaatsen.  Op de meest verrassende plaatsen.  Elke keer had ik die neiging om te gaan meezingen.  Twee dingen weerhielden mij hiervan.  Ik ken de tekst niet.  Enkel O Fortuna.  Enkel die twee woorden ken ik.  Verder geraak ik niet.  Dan is er nog dat tweede ding.  Ik kan niet zingen.  Ik kan helemaal niet zingen.  Ik zou dan kunnen neuriën.  Maar dat vind ik wat minnetjes.  Te gemakkelijk.  Ik zwijg dan maar.  Ik luister.  Elke keer weer.  Telkens gebeurt dat ene.  Mijn haren gaan overeind staan.  Emoties.  Emoties.  Jawel, emoties.

 

Gisteren stond u in Gent.  In de Capitole.  U was er niet alleen.  U had vrienden en vriendinnen meegebracht.  De Nationale Opera van Rusland was uw reisgezel.  Een orkest.  Een koor.  Een ballet.  Heel wat volk op en onder het podium.  Op de planken.  In de bak.  Daarbij nog een uitverkochte zaal.  Ik was niet alleen gekomen.  Vele anderen wilden u zien.  Wilden u horen.  Ik was nieuwsgierig.  Nieuwsgierig naar wat het zou worden.  Eindelijk zou ik uw werk live uitgevoerd zien worden.  

 

Het doek ging open.  Ik wist niet wat er gebeurde.  Ik wist niet waar eerst te kijken.  Ik werd omvergeblazen.  Ik werd achterover gedrukt in mijn zetel.  Dit was een begin, dat ik enkel had kunnen dromen.  Maar ik droomde niet.  Dit was werkelijkheid.  Dit was echt.  Een beter en mooier begin was bijna onmogelijk.  Ik zag hoe perfectie moet zijn.  Alles viel vloeiend samen.  De muziek.  De zang.  De dans.  Het decor.  Mijn ogen gingen van links naar rechts.  Van boven naar onder.  Mijn oren stelden zich scherp.  Te bang om ook maar één noot te zullen missen.

 

Die perfectie was geen opflakkering.  Bleef niet beperkt tot het begin.  De hele voorstelling baadde in die sfeer van perfectie.  Gedurende de hele voorstelling had ik maar één gedachte.  Eén gedachte, die telkens weer door mijn hoofd flitste.  Wat ben ik blij dat ik hier ben.  Dat ik een kaartje heb voor deze avond.  Die ene gedachte had ik.  Het maakte mij blij.  Het maakte mij intens gelukkig.  Een glimlach verscheen op mijn gezicht.  Let wel, ik lach wel vaker.  Mijn leven is niet gedrenkt in tristesse.  Heus niet.  Maar deze glimlach was anders.  Ik lachte omwille van het spelplezier, dat van het podium spatte.  Want dat plezier voelde ik.  Datzelfde plezier nestelde zich diep in mij.  Ik kreeg het warm van binnen.  Ik gloeide.

 

Heel misschien denkt u dat ik enige zin voor kritiek ontbeer.  Dat ik kleine schoonheidsfoutjes niet opmerk.  Dat zou heel waarschijnlijk zo kunnen zijn.  Maar ik heb dat ene verweer.  Dat ene excuus.  Mijn zin voor kritiek werd door de Nationale Opera van Rusland weggevaagd.  Mogelijke kleine foutjes werden weg gefilterd.  Ik zag ze niet.  Ik zat op een rollercoaster van emoties.  Die rollercoaster ging snel.  Heel snel.  Ik had geen tijd om even aan de kant te gaan staan.  Voor een snelle analyse.  Die tijd ontbrak mij.  Ik moest volgen.  Ik moest bijblijven.  

 

Op het podium zag ik een verhaal over de liefde.  Althans, dat is hoe ik het stuk interpreteerde.  Ik kan er helemaal naast zitten.  Mijn interpretatie kan helemaal van de pot gerukt zijn.  Toch was het enkel liefde wat ik zag.  Ik zag wat liefde kan doen met een vrouw.  Met een man.  Die liefde kan speels zijn.  Frivool.  Die liefde kan bedreigend zijn.  Donker en zwart.  Liefde kan alle richtingen uit.  Niet altijd hebben we het in de hand.  Het lot wikt en beschikt.  Het lot kan alles plots doen kantelen.  Dat lot kan u naar de zevende hemel voeren.  Maar kan u net zo goed naar de hel brengen.  Het kan heen en weer gaan.  Jawel, liefde blijkt een strijd te zijn.  U lijkt te vragen vast te houden aan die mooie momenten.  Te vechten in die mindere, bedreigende momenten.

 

Dan kwam O Fortuna.  Een tweede keer.  Een laatste keer.  We moesten afscheid nemen.  Dat deden we in stijl.  Een staande ovatie.  Minder mocht het niet zijn.

 

Het was gedaan.  Het was voorbij.  We verlieten de zaal.  O Fortuna.  O Fortuna.  O Fortuna.  Dat bleef ik maar herhalen.  Zelfs in bed.  Bij het slapengaan.  Een beetje eentonig? Dat was het niet.  Want dat ene lied wisselde ik af met een gebalde commentaar.  Geweldig.  Geweldig.  Geweldig.  Met die variatie aan weinige woorden ging ik slapen.  Ik sliep goed.  Ik sliep diep.  In mijn droom herbeleefde ik die wondermooie avond.  De meeste dromen zijn bedrog.  Dat wordt in de lage landen wel eens gezongen.  Maar deze droom was geen leugen.  Deze droom was echt.  Deze droom vertaalde wat ik had gevoeld.  Wat ik had ervaren.

 

Beste Carl.  Ik dank u voor die fantastische compositie.  Die compositie, die de Nationale Opera van Rusland heeft geïnspireerd.  Tot een emotionele en aangrijpende voorstelling.  Dankzij u hadden wij een magistrale avond.

Met vriendelijke groeten.

Website:
Carmina Burana.
Tickets Carmina Burana – Nationale Opera van Rusland.