Beste David,
Beste Dries,
Wij hadden een kaartje voor Burn-out voor Beginners. Een voorstelling, gebracht door Arnout Van
den Bossche. Alles leek in orde. Ondanks het vieze weer waren we toch netjes
op tijd in de zaal. Bij het binnengaan
van de zaal kregen we nog een foldertje toegestopt. In dat foldertje kregen we wat meer info over
de voorstelling. Zoals ik al zei, alles
leek in orde. We vonden een goed
zitje. Niet te ver achteraan. Niet te veel vooraan. Net in het midden. Niet enkel in de politieke wereld wordt
gevochten om die centrumpositie. Wij
zaten ook centraal. In het centrum. Jawel, ik zei het al, alles leek in orde. Soms moeten dingen drie maal herhaald
worden. Zodat het goed binnenkomt. Een beetje zoals Kamiel Kafka. Die herhaalt ook. Slechts twee keer. Ik doe het drie keer.
Ik had hoge verwachtingen. Ik
was voorbereid. Google had mij een
handje toegestoken. Op het wereldwijde
web had ik enkele recensies gelezen. Die
waren lovend. Er zou gelachen
worden. Daarvan was ik overtuigd. Dat leidde ik af uit al die
loftuitingen. In mijn zitje zocht ik
naar de meest comfortabele houding.
Zodat ik niet zou gestoord worden.
Zodat ik voluit zou kunnen lachen.
Want lachen moet ongestoord gebeuren.
Mogelijke hindernissen op de weg naar het lachen moeten voortijdig
weggewerkt worden. Ik zat goed. Ik was klaar.
Ik was klaar. Tot die melding
kwam. Een korte dienstmededeling. Arnout Van den Bossche liet zich
verontschuldigen. Geveld door
ziekte. Ik zakte in. Zat in zak en as. Jawel, ik heb het moeilijk met plotse
veranderingen. Ik draaide met de
ogen. Alsof dat een oplossing dichterbij
zou brengen. Dat deed het
geenszins. Toch was er een oplossing. Maar daarin had ik geen aandeel. De organisatoren hadden gekeken voor een
oplossing. Die hadden ze gevonden. Zij hadden een plaatsvervanger gevonden. Beter nog, zij hadden twee plaatsvervangers
gevonden. Arnout Van den Bossche werd
ingeruild voor David Galle en Dries Heyneman.
Hij werd vervangen door jullie.
Twee voor de prijs van één, zo leek het wel. Koppelverkoop, zo leek het wel.
Jullie namen deden een belletje rinkelen. Op televisie had ik jullie al aan het werk
gezien. Op televisioneel gebied hadden
jullie uw sporen verdiend. Uw
verdiensten op het podium waren mij evenwel onbekend. Ik wist niet wat ik mocht verwachten. Ik was onvoorbereid. Ik keek om mij heen. Ik kon geen kant meer uit. Ik moest denken aan dat liedje van Frans
Halsema en Jenny Arean, Vluchten kan niet meer.
Ik zou de avond moeten uitzitten.
Jullie bewezen al snel dat verandering niet gelijk hoeft te staan met
teleurstelling. Jullie bewezen
overtuigend dat het anders kan. Elk van
jullie stond vijfenveertig minuten op het podium. Samen brachten jullie anderhalf uur aan
entertainment. Entertainment van de
bovenste beste plank. Jullie deden mijn
aanvankelijke verzuchtingen en twijfels als sneeuw voor de zon verdwijnen. Ik wilde niet meer vluchten. Ik wilde blijven zitten. Ik wilde elk woord van jullie in mij
opnemen. Om nooit meer te vergeten.
Jullie bleven stilstaan bij het gewone leven. Het leven zoals het is. Het dagdagelijkse leven. De kleine dingen werden buiten proportie uitvergroot. Die kleine ergernissen van het dagdagelijkse
leven werden plots bijzonder lachwekkend. Sommige dingen waren akelig herkenbaar. Sommige dingen kwamen bijzonder dicht. Te dicht soms. Dat was even schrikken. Mijn eigen handelen werd in vraag
gesteld. Ik keek mijzelf in de
spiegel. Niet continu. Maar heel af en toe zag ik mij als personage
in uw verhalen. Dat werkte behoorlijk
ontnuchterend. Toch deed het meer dan
dat. Het werkte helend. Dat deed het ook. Zichzelf relativeren, dat is de kunst in het
leven. U schonk ons die helende kracht. Ik keek.
Ik lachte. Ik genas.
U vertelde over de vrouwen. Over
de liefde. Over de moeilijkheden en de
valkuilen van een relatie. Een relatie
blijkt dan toch niet zo vanzelfsprekend te zijn. Dat illustreerde u rijkelijk. Toch had u het in uw conférence niet enkel
over dit zware thema. Het mocht ook iets
luchtiger zijn. U breidde uw act uit
naar ontdekkingen en uitvindingen. Naar
poëzie en onderwijs. Naar seks. Naar iets banaals als met de ogen
draaien. U had het met ons over de
opvoeding van kinderen. Over
kruiswoordraadsels. Over fantasie. Over stilte in gesprekken. Over warenhuizen. Over de Ikea.
U trachtte ons de moeilijkheden uit te leggen bij een interprovinciale
relatie. U verklaarde het verschil
tussen Antwerpen en West-Vlaanderen.
Heel waarschijnlijk heb ik nog vele items over het hoofd gezien in
bovenstaande opsomming. Dat is enkel uw
verdienste. Nooit viel u stil. De trein bleef denderen. De trein bleef op het spoor. Geen enkele tussenstop. Geen enkele adempauze. U ging recht op het einddoel af. Wij hadden een rechtstreeks ticket naar de
finale. De ontknoping. U rust ons geen adempauze. Wij moeten bij de les blijven. Maar dat doen wij gewillig. Wij willen geen grap missen. Want dat zou zonde zijn. Doodzonde.
Wij lachen. Luidop en hard. Stilletjes en ingetogen. Onze ogen glinsteren. Lachen is gezond, zo wordt ons steeds
verteld. Wij ondervinden deze
volkswijsheid aan den lijve.
Ik twijfel of ik uw wijze raadgevingen ter harte moet nemen. Ik meen het niet. Indien ik het toch zou doen, meen ik dat mijn
relatie geen lang leven zou beschoren zijn.
Dat wil ik vermijden. Ik beschouw
uw woorden als een humoristische visie op het leven, dat soms hard en onrechtvaardig
kan zijn. Om die hardheid en
onrechtvaardigheid weg te masseren, kan het best nuttig zijn even te
ontluchten. Zo beschouw ik uw acht. Als een bijzonder knappe en onderhoudende
manier van ontluchten en ventileren. U
laat stoom af. Wij stappen in uw
voetspoor.
In vijfenveertig minuten schonk u, Dries, mij een beknopte
samenvatting van uw avondvullende show, Jenny.
In vijfenveertig minuten schonk u, David, mij een gebalde samenvatting
van uw nieuwste show, Erover. Telkens
was ik getuige van uitmuntendheid. Van
excellentie. Van uitgepuurd
vakmanschap. Die avond liet u
overvloedig bewijs na van uw onderlegdheid in de kunst van de humor.
Beste David. Beste Dries. Even was er paniek. Bij het begin van de avond. U nam die paniek snel weg en bezorgde mij een
meer dan aangename avond. Daarvoor wil
ik u danken.
Met vriendelijke groeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten