dinsdag 12 december 2017

Mijn reisverhaal Rusland. Een besluit.

Ik zit met mijn handen in het haar.  Ik staar naar een leeg blad.  Woorden lijken niet te komen.  Een besluit dreigt daardoor uit te blijven.  Reizen zonder het nemen van besluiten kan niet.  Een reis moet afgesloten worden.  Er moet teruggeblikt worden.  Indrukken moeten herkauwd worden.  Dat alles moet mij tot een besluit brengen.  Het lukt mij moeilijk.  Het draait niet vlotjes.
 
Hoe dat komt? Ik weet het niet.  Bij vorige reizen verging het mij anders.  Bij vorige reizen was ik nog maar pas thuis of ik kon de reis al positief afsluiten.  Alle opgedane indrukken en ervaringen brachten mij in een positieve sfeer.  Een sfeer die mijn visie op het bereisde land kleurde.  Bij sommige reizen was het zelfs zo dat ik meteen weer het vliegtuig wou opstappen om terug te keren.  Nu ben ik al een tijdje terug uit Rusland.  Nog steeds heb ik de reis niet kunnen afsluiten.  Omdat ik twijfel.  Ik balanceer.  Tussen gematigd positief en gematigd negatief.  Ik weet niet naar welke kant ik moet overhellen.  Misschien moet ik gewoon in het midden gaan staan.  In het midden tussen de twee uitersten.
 
Wij wilden naar Moskou reizen.  Naar Sint-Petersburg.  Dat hebben wij nu gedaan.  Wij hebben zelfs veel meer gedaan.  Wij reisden doorheen de Gouden Ring.  Over Moskou was ik enthousiast.  Over Sint-Petersburg was ik enthousiast.  Deze wereldsteden konden mijn verwachtingen inlossen.  In deze steden verdwaalde ik graag.  Maar wat met de rest? Novgorod? Kostroma? Rostov? Vladimir? Blij er geweest te zijn.  Dat wil ik niet ontkennen.  Maar ik voel bij mijzelf geen aanzet tot enthousiasme.  Dat ontbreekt.  Enkel Soezdal maakt hierop een uitzondering.  De herinnering aan dit gezellig stadje kan mij warm maken.  Kan mij begeesteren.
 
Vanwaar toch dat vreemde gevoel? Dat vreemde gevoel, dat mij tot twijfel brengt? Zou het de eentonigheid zijn? Zou het de te lange aaneenschakeling van kloosters, kerken en kremlins zijn? Het zou kunnen.  Misschien moet ik wel besluiten dat ik gedurende mijn hele reis nergens een vonkje vond, dat de geestdrift in mij kan doen ontbranden.  De gedrevenheid in mij.  De uitbundigheid in mij.  Dat noodzakelijk vonkje ontbrak.  Ik heb nochtans mijn best gedaan.  Ik keek rond mij heen.  Ik heb gezocht.  Helaas heb ik niet gevonden.  Ik bleef blind.  Ik bleef doof.
 
Nu zou u kunnen denken dat ik niks moois zag.  Uiteraard is dat niet zo.  Indien ik dat zou beweren, zou ik liegen.  Ik zag vele, mooie dingen.  In elke stad of stadje was er wel dat ene, dat mij deed wankelen.  In confrontatie met schoonheid ga ik wankelen.  In confrontatie met grootsheid ga ik wankelen.  Enkele wankelmomenten heb ik mogen ervaren.  Maar waarom dan toch die twijfel? Over die vraag denk ik al een tijdje na.  Ik besef nu dat het heel misschien die geïsoleerde momenten zijn, die mij doen twijfelen.  Het verbindende sausje ontbrak.  Het sausje, dat die momenten zou weten aan elkaar te rijgen.  Waardoor we tot die ene, globale indruk zouden kunnen komen.  Waardoor we tot dat ene overweldigende verhaal zouden kunnen komen.  Dat zou het kunnen zijn.  Of neen, dat is het.  Dat weet ik nu.
 
Heb ik dan spijt? Heb ik spijt dat ik doorheen Rusland reisde? Neen.  Spijt heb ik nooit.  Zeker niet bij reizen.  Elke reis is winst.  Elke reis is een stapje dichter bij de wijsheid.  De wijsheid, waar ik nog ver van verwijderd ben.  Rusland heeft mij niet enthousiast gemaakt.  Dat weet ik nu.  Rusland heeft mij wel wijzer gemaakt.  Ook dat weet ik nu.
 
Heel waarschijnlijk zal u denken dat ik Rusland achter mij laat.  Ongeïnteresseerd.  Dat is niet zo.  Ik laat het land niet los.  Want ik wil het begrijpen.  Ik wil de kans om het land ooit te begrijpen niet mislopen.  Ik zal dus blijven kijken.  Ik zal blijven luisteren.  Om heel misschien tot de vaststelling te moeten komen dat ik ziende blind was.  Dan zal ik moeten terugkeren.  Het kan gebeuren.  Tot dan blijf ik bij mijn weifelende verhaal.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten