dinsdag 17 april 2018

De Columbus, gezien op Eén. Brief aan Wim Lybaert.

Beste Wim,
 
Ik keek naar uw nieuwste programma.  De Columbus.  Ik keek heel bewust.  Ik keek niet omdat ik bij het zappen toevallig bij u uitkwam.  Dat was het niet.  Heel bewust stemde ik af op Eén.  Ik had daarvoor zo mijn redenen.  Een doelbewuste kijker.  Een kijker met redenen.  Het is eens wat anders.  Wat zijn dan die redenen? Dat zal ik even moeten uitklaren.  Het zou immers te gemakkelijk zijn te beweren dat ik zo mijn redenen heb en daar dan verder helemaal niks mee doe.  Het zou fout zijn mij vervolgens in stilzwijgen te hullen.  Ik zal daarom mijn kaarten op tafel leggen.  Open communicatie, zo noemen ze dat.  Een verklaring, dus.  
 
Vooreerst delen wij dezelfde voornaam.  Wim, de gewilde beschermer.  Die betekenis van onze voornaam delen wij.  Dat zou als reden onvoldoende kunnen lijken.  Een beetje magertjes.  Die opmerking zou terecht kunnen zijn.  Ik kan enkel zeggen dat een mens getriggerd wordt om bepaalde handelingen te stellen.  Diezelfde mens moet aangepord worden.  Die gedeelde voornaam was voor mij een trigger.  Een heel kleine trigger, dat kan en wil ik niet ontkennen.  Maar vaal volstaat één vonkje.  Eén klein vonkje.  Ik moet denken aan dat ene liedje.  Biko van Peter Gabriel.  Daarin zingt de man: once the flames begins to catch, the wind will blow it higher.  Het begint dus met een vonkje.  Eerst een vonkje, dan pas de grote vlammen.
 
Die grote vlammen worden gestuurd door het thema van uw programma.  Reizen.  Mijn grootste passie.  Dat thema doet de vlammen tot onmeetbare hoogten klimmen.  Niks anders kan mij zo enthousiast maken.  Niks anders kan mij zo doen dromen.  Of toch wel, de liefde.  De liefde overtreft alles.  Daar kan niks tegen op.  Zelfs reizen niet.  Ik moet mijzelf dus corrigeren.  Reizen is mijn op één na grootste passie.  Voilà, dit is dan rechtgezet.  Wij kunnen door.
 
U reist zoals het hoort.  U hebt een bestemming.  Die bestemming mag uw gast of gaste kiezen.  Een keuze, waarin het lot een grote hand heeft.  Eens die bestemming gekend is, kan het reizen beginnen.  Die reis begint onmiddellijk.  Begint bij de voordeur van uw gast(e).  U wacht niet tot de eigenlijke bestemming.  De weg daarheen maakt wezenlijk deel uit van het avontuur.  Van de reis.  U stapt niet in de wagen om u te spoeden naar die eindbestemming.  Het door u gekozen vervoermiddel biedt daar ook de gelegenheid niet toe.  De door u tot mobilhome omgebouwde bus dwingt tot traagheid.  Die traagheid transformeert uw reis.  Niet de bestemming maar de rit daarheen wordt het uiteindelijke doel van de reis.  Het reizen zelf wordt hoofddoel.  Het onderweg zijn bepaalt de sfeer.  
 
Dat onderweg zijn als doel op zich dwingt de reiziger tot een noodzakelijke aanpassing.  Hij of zij moet die eindbestemming uit het hoofd bannen.  Hij of zij moet verder met de wetenschap dat de eindbestemming in die korte tijdspanne van vier dagen wel of niet kan gehaald worden.  De focus moet anders ingesteld worden.  De focus verbreedt.  De wegenkaart mag aan de kant.  Het aantal dagelijks te vermalen kilometers moet niet meer berekend worden.  Rust daalt neer.  Vrijheid komt in de plaats.  Die omslag komt niet vanzelf.  Dat vraagt tijd.  Loslaten blijkt dan toch niet evident te zijn.  Controle moet losgelaten worden.  Wonderlijke verrassing treedt in de plaats.
 
Ik kijk naar die eerste aflevering.  Vanuit mijn zetel.  Ik zit zoals ik elke avond zit.  Voor mijn televisie.  Toch is die ene avond anders.  Er gebeurt iets.  Iets wat ik niet voor mogelijk had gehouden.  De muren van mijn woning zie ik afbrokkelen.  Alles kleurt groen.  Om mij heen zie ik de weidse landschappen, die jullie zien.  Ik kijk om mij heen.  Ik zie u aan het stuur.  Ik zie uw gaste in de passagiersstoel.  Het is bijna onmogelijk maar ik zit op jullie bus.  Ik reis mee.  Ik loop die eerste avond die enkele kilometers.  Samen met jullie.  Ik ontbijt, lunch en dineer samen met jullie.  Elke dag weer.  Ik gooi mijn petanqueballen.  Niet om te winnen.  Wel om deel te nemen.  Want net als jullie weet ik dat deelnemen belangrijker is dan winnen.  Samen met jullie zoek ik naar de beste kampeerplaatsen.  Net als jullie kies ik voor wildkamperen.  Uiteraard.  Ook ik voer avontuur hoog in het vaandel.  Ik zit op de bus.  Ik kijk om mij heen.  Naar die prachtige wereld.  Zo dicht bij ons.  Ik kijk om mij heen en ik geniet.  Net als jullie.
 
Aan het eind kus ik u.  Kus ik uw gaste.  Net als jullie doen.  Het voelt een beetje onwennig.  Maar tegelijk voelt het juist.  Wij hebben samen gereisd.  Wij hebben ervaringen gedeeld.  Samen zijn wij op avontuur geweest.  Ik kus en ik huil.  Niet huilen met tuiten.  Wel huilen met kleine, enkele tranen.  Scheiden doet lijden.  Dat besef ik nu.  Nog maar eens.
 
Ik stap van de bus af.  Wij hebben ons Monaco bereikt.  Het groen om mij heen verdwijnt.  De muren van mijn woning herstellen zich.  Ik ben terug thuis.  Eén uurtje lang was ik weg.  Was ik weg van de wereld.  Daarvoor hebt u gezorgd.  Ik kan niet wachten tot onze volgende afspraak.  Want opnieuw wil ik mee.  Opnieuw wil ik uw bus op.  Dat weet ik nu al.  En oh ja, de bestemming doet er niet toe.  Het onderweg zijn, dat is wat telt.
 
Beste Wim.  Beste naamgenoot.  Ik wil u danken voor een fijne televisieavond.  Vanaf nu hebben wij een vaste afspraak.  Elke dinsdagavond zal ik opstappen.  Op weg naar …
 
Met vriendelijke groeten.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten