dinsdag 10 april 2018

Mooie liedjes: Mutes van Poltrock. Brief aan David Poltrock.

Beste David,
 
Wat volgt, zal u heel misschien vreemd lijken.  Dit jaar zal u drie platen uitbrengen.  Eén akoestische.  Eén meer filmische.  Eén stevige.  Uw eerste worp voor dit jaar is sinds kort een feit.  Mutes ligt nu in de winkel.  Over dat album wil ik het in deze brief hebben.  Maar dat vereist een omweggetje.  Dat album moet ingepast worden in een verhaal.  Een groter verhaal.  Een verhaal, waarin uw album de hoofdrol zal spelen.  De reddende hoofdrol.  Bij het lezen van dat verhaal zal u zich heel waarschijnlijk de vraag stellen waartoe dit alles zal leiden.  Alle wegen leiden naar Rome.  Dat wordt gezegd.  Dus uiteindelijk zal ik ook bij u uitkomen.  Bij Mutes.  Maar eerst dus dat omweggetje.
 
Vorige week werd mijn mailaccount gehackt.  In mijn naam werden al mijn contactpersonen aangeschreven.  Volgens die mail zou ik in Oekraïne zitten.  Ik zou mijn portefeuille verloren zijn.  Om terug naar huis te kunnen zou ik geld nodig hebben.  Ik zou aan mijn vrienden geld vragen.  Veel geld.  Zodat ik opnieuw naar huis zou kunnen.  Van dat hacken was ik die ene morgen niet op de hoogte.  Maar al vroeg ging mijn mobieltje rinkelen.  Heel de voormiddag bleef dat mobieltje rinkelen.  Bezorgde vrienden informeerden naar het waarheidsgehalte van die ene ‘vreemde’ mail.  Om iedereen gerust te stellen, moest ik elke oproep beantwoorden.  Elk sms’je.  Elk telefoontje.  Elk FB-berichtje.  Ik moest ook nog werken.  Het werd een vervelende morgen.  Een hectische morgen.  Net die hectiek wil ik vermijden.  Dat lukt mij meestal vrij aardig.  Die ene morgen lukte het mij niet.  Mijn zenuwen stonden gespannen.  Het werd te veel voor Korneel.  Ik vloekte die morgen al eens.  Niet luidop.  Ik ben welopgevoed.  Die vloeken hield ik binnensmonds.  Geen onvertogen woord kwam over mijn lippen.  Geen enkel godslasterend woord weergalmde aan mijn bureau.
 
Die ene stresserende morgen ging ik op zoek naar afleiding.  Naar een manier om mij tot rust te brengen.  Om zo toch te kunnen blijven functioneren.  Muziek leek mij de juiste manier.  Die week had ik in De Standaard een interview gelezen met u.  Naar aanleiding van uw nieuwste album.  Misschien kon dat album de oplossing aanreiken.  Ik klikte uw album aan.  Ik hoorde u.  Ik hoorde uw piano.
 
Het wonder geschiedde.  Ik had juist gekozen.  Uw muziek bracht rust.  Jawel, de berichtjes bereikten mij nog steeds op vele manieren.  Maar ik zelf was niet langer meer een ‘kieken zonder kop’.  Uw composities waren een balsem voor mijn gestresseerde ziel.  Elke toetsaanslag op uw klavier bereikte mij.  Uw muziek klonk niet ver weg.  Uw muziek had niet die functie van vervelende muzak.  Neen, integendeel.  Uw muziek was aanwezig.  Prominent aanwezig.  Op een dergelijke manier dat de juiste dingen werden geïntensifieerd.  Op een dergelijke manier dat de foute dingen werden weggedrukt.  Uw muziek deed mij focussen.  Die muzikale focus bracht de gezochte rust.  
 
Na die morgen heb ik uw nieuwste album vele malen herbeluisterd.  Niet met de bedoeling om zomaar wat muziek om mij heen te hebben.  Wel telkens met de bedoeling echt te luisteren.  Telkens weer gebeurde dat ene.  Dat ene wonderlijke.  Dat ene wat enkel goede muziek kan teweegbrengen.  Uw muziek trok mij een andere wereld binnen.  Een wereld waarin andere wetten gelden.  Een wereld waarin enkel de wet van de harmonie geldt.  Telkens weer was het fijn naar die wereld te kunnen reizen.  Ik keek naar buiten.  Niet met mijn eigen ogen.  Wel door de ogen die geprogrammeerd werden door uw muziek.  Dat waren niet dezelfde ogen.  Er was een verschil.  De zon leek iets feller te schijnen.  De kleuren leken iets feller te zijn.  De voorbijgangers leken net iets trager te stappen.  De geluiden buiten leken net iets minder fel te zijn.  Wat intenser moest zijn, werd intenser.  Wat gedempter moest zijn, werd gedempter.  Wat moest vertragen, vertraagde.  Uw muziek leek een onzichtbare agent te zijn, die zich ongemerkt in de buitenwereld had opgesteld en alles in goede banen leidde.  Mijn wereld vertraagde.  Ik kon er enkel gelukkig om zijn.
 
Intussen zijn de problemen met mijn mailaccount opgelost.  Intussen werden de veiligheidsinstellingen op punt gesteld.  Volgens de tips van vrienden-techneuten.  Intussen werden alle vrienden gerustgesteld.  Intussen heb ik uw nieuwste album echt kunnen ontdekken.  Zo blijkt maar weer dat elk nadeel toch zijn voordeel heeft.  Ik ben nooit in Oekraïne geweest.  Toch was ik vorige week op reis.  Meerdere malen zelfs.  Vorige week vertoefde ik enkele malen in uw wereld.  Een vliegtuig kwam er niet aan te pas.  Geen kwalijke gevolgen dus voor mijn ecologische voetafdruk.  Uw muziek deed mij reizen.  In mijn hoofd.  Vanuit mijn stoel beleefde ik de mooiste avonturen.  Met u als mijn voorganger.  Met u als mijn gids.  Met u als mijn dirigent.
 
Beste David.  Ik wil u danken.  Ik wil u feliciteren.  Danken voor uw nieuwste album.  Feliciteren met uw nieuwste werkstuk.  Uw akoestische album is een schot in de roos.  Ik kijk nu al uit naar uw volgende album.  Hopelijk mag ik dan weer afreizen naar mooie bestemmingen.  Mooie bestemmingen, gecreëerd door uw muziek.  
 
Met vriendelijke groeten.

 

Geen opmerkingen:

Een reactie posten